Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε το ψώνιο της πολιτικής. Δεν ζητώ καμιά συγγνώνην, από τον ίδιον τον θεϊκό μουσικό δημιουργό – και από τον όποιον σοκάρεται – διότι χαρακτηρίζω ”ψώνιο” την ενασχόληση κάθε ατόμου με την πολιτική. Παρακάτω: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο μέγιστος των Ελλήνων στον καιρό μας, μια ζωή ολόκληρη ξοδευτηκε τζάμπα και βερεσέ με την πολιτική και την κομματική αριστερά. Στην αιωνιότητα, όμως, περνάει και πάντα η Ιστορία θα τον τιμάει διότι έκανε την απόλυτη προσφορά στον κόσμο και στο έθνος ως καλλιτέχνης. Όχι ως πολιτικός. Όχι ως αριστερός. Όχι ως ιδεολόγος, και οραματιστής και αντιστασιακός και άλλα τέτοια αγοραία και πεζοδρομιακά.
Τι κάνει ένας πολιτικός; Μηδέν εις το πηλίκον. Ελάτε μαζί μου, θα κάνω αλλαγή. Θα συγκρίνουμε τον καμπινέ, τα σκουπίδια, ό,τι απευθύνεται στην απελπισία και σε κανένα πιστεύω του κοσμάκη, με την αξεπέραστη δουλειά του Μίκη; Το απίθανο κατώρθωσε ο Θεοδωράκης; Το ανεπανάληπτο. Έβαλε στο στόμα όλων, κι όταν λέμε όλων εννοούμε ΟΛΩΝ, τραγούδια διαχρονικής αξίας και μοναδικής ποιότητας.
Δεν μετριέται, είναι τόσο απέραντο σε βάθος και πλάτος το δώρο του Θεοδωράκη στους μεταπολεμικούς Έλληνες. Τους μπόλιασε με ΕΛΛΗΝΙΚΗ μουσική, με ΕΛΛΗΝΙΚΑ τραγούδια, σε στίχους ΕΛΛΗΝΩΝ ποιητών. Μαστόρων της γλώσσας μας, δουλεμένων αράδων, που είναι η μονάκριβη προίκα ενός λαού με λειψή παιδεία για τούτον και τον άλλον λόγο.
Ποια πολιτική προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη. Φτάνει να κρίνουμε με όρους τραγουδιού την κομματική και κυβερνητική ”προσφορά” των πρωθυπουργών- μοιάζει με τα σκυλάδικα, τα πιο φτηνά καψουροτράγουδα.
Όταν άνοιγε τα χέρια του στις υπαίθριες συναυλίες, λες ήταν φτερούγες ενός εξωγήινου άπιαστου πουλιού, που κόπιασε σταλμένο από τον άγνωστο θεό της αιώνιας Ελλάδος.
Διαβαστε ακομα: