Ο δικαστής τα βλέπει διαφορετικά απ’ ό,τι οι περισσότεροι εκτός έργου. Στις υποθέσεις βιασμών γυναικών, ανήλικων και ενήλικων, εκείνο που ζυγίζει σε βάρος του καυηγορούμενου είναι αν αποδειχθεί πως το ”θύμα”(;) δέχθηκε τη συνουσία. Πως η δουλειά δεν έγινε σε καθεστώς βίας και τρομοκρατίας. Αν, λοιπόν, δεχθεί ο δικαστής πως όλα κύλησαν σε πνεύμα συναινετικό, τότε καθαρίζει ο φερόμενος βιαστής.
Αντιληπτό πως δεν μιλάμε, ούτε καν πλησιάζουμε την περίπτωση της καταγγελίας εναντίον του Ρούμπεν Σεμέδο. Λέμε απλά και κατανοητά τι λαμβάνει υπ’ όψιν πως ο δικαστής ο οποίος είναι υποχρεωμένος να αποφασίσει έτσι κι όχι αλλοιώς.
– Μα, η κοπέλλα ”τα ήθελε”, θα ισχυριστούν κάποιοι.
Τι ακριβώς ήθελε; Πιθανόν να ήθελε πράγματι να χορέψει και να πιει ένα ποτό, ακόμα και να πάει με τον κατηγορούμενο μέχρι το σπίτι του μέσα. ”Ηθελε” και σεξ, όμως; Αυτό είναι το… λεπτό σημείο!
Το κορίτσι να ”ηθελε” τα πάντα, αλλά όχι και να συνευρεθεί με τον άνδρα. Ναι, να συμφωνήσει η μια πλευρά πως πράγματι ήθελε να γνωριστεί με την άλλη πλευρά, αλλά δεν εννοούσε πως είχε και την επιθυμία να βγάλει και τα εσώρουχα. Γι’ αυτό πριν γίνει το κακό- που έγινε με βαρβαρότητα αρσενική- εκείνη αρνούνταν.
Διαβαστε ακομα: