Ποιο είναι το νόημα να συνεχίζει μια ομάδα με δυο γκολ σε βάρος της στο βήτα ημιχρόνιο. Αυτό αναρωτήθηκα στο Αγγλία- Ουκρανία. Με την επιστροφή από τα αποδητήρια τα αγγλάκια κάνουν αμέσως το 2-0. Για ποιο λόγο η Ουκρανία δεν τα παρατάει εκείνη τη στιγμή;
Να κερδίσει η Ουκρανία είναι αδλύνατον. Ούτε και να μειώσει. Παίζει να φάει κι άλλο. Και τρίτο. Και μετά το τρίτο, το πράμα να φτάσει στο 4-0. Και στα τέσσερα τα αγγλάκια έσπρωξαν το τόπι από το ένα μέτρο στο δίχτυ. Ούτε μια (αριθμός 1) τα ουκρανάκια δεν έκαναν φάση στο τεατετ με τον τερματοφύλακα. Στη φώτο, το 1-0, το μόνο γκολ με το πόδι, τα άλλα τρία με το κεφάλι.
Λοιπόν; Οι Ουκρανοί γιατί να είναι υποχρεωμένοι να ολοκληρώσουν το παιχνίδι; Κολοσσαίο η δουλειά, δηλαδή; Για να πανηγυρίζουν οι Άγγλοι στην κερκίδα και μπροστά στην τηλεόραση; Όχι, βέβαια, διότι ο κόσμος αναγνωρίζει ανωτέροτητα, αξία, ποιότητα. Το ανθρώπινο είδος δεν είναι φτιαγμένο από τέτοιο υλικό.
Οι Άγγλοι, και οι κάθε άλλοι στη θέση του νικητή, χάτηκαν για τη νίκη. Όχι γιατί την πήραν δίκαια. Και οι Ουκρανοί, και οι κάθε άλλοι στη θέση του αποκλεισμένου και χαμένου, τα έβαψαν μαύρα γιατί έχασαν. Οι Ουκρανοί, και οι κάθε άλλοι στη θέση τους, παρ΄ ό,τι κατώτεροι, αν κέρδιζαν τους ανώτερους Άγγλους, θα χειροκροτούσαν τους παίκτες τους.
Το πρόγραμμα. Πρέπει να εκτελείται το πρόγραμμα. Άσε τον άλλον να φαντασιώνεται ιδέες, ιδεολογίες, εθνικισμούς, παρελθόντα κι άλλα κόμικ γραφικά. Και το ποδόσφαιρο υπακούει στους ευγενείς κανόνες της βιομηχανίας του θεάματος.
Διαβαστε ακομα:
ΚΑΙ Ο ΝΕΚΡΟΣ ΣΤΗ ΚΑΣΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΗ ΜΠΑΛΑ