Δεν το έχω ξαναδεί σε γήπεδο. Και είμαι σίγουρος ότι είναι αδύνατον να επαναληφθεί τέτοιο γκολ. Την τρύπα της βελόνας κάποια στγμή θα τη βρει και η γιαγιά με τη μειωμένη όραση, και θα περάσει την κλωστή. Να ξαναμπεί γκολ, πραγματική ψιλοβελονιά σαν κι αυτό των Αυστριακών, δεν γίνεται χρόνια ολόκληρα να προσπαθεί η φουκαριάρα η γριά. Βαράει το κόρνερ ένας κι ο άλλος σωριασμένος στο γρασίδι βρίσκει αυτός ή τον βρίσκει η μπάλα, και η άτιμη συνεχίζει την πορεία της χωρίς να πάρει ύψος και ανάμεσα σε κορμιά, κοροιδεύει και τον Ιταλο γκολκήπερ. Δεν ξανάγινε, ούτε στη φαντασία.
Το ματς πήγε στην παράτα και τότε δεν παίχθηκε στα ίσα. Οι Αυστριακοί ήταν τελειωμένοι. Είχαν κρεμάσει. Τα είχαν δώσει όλα, μηδέν καύσιμα στο ρεζερβουάρ. Από τα τελευταία λεπτά του ενενηντάλεπτου βάρεσε το καμπανάκι. Οι ψυχάρες, στάθηκαν στο ύψος της αναμέτρησης και με το παραπάνω, αλλά είναι κομματάκι ζόρικο να βάλεις γκολ στην Ιταλία. Έβαλαν μια γκολάρα που την αρνήθηκε στο βιάιρ, ζήτησαν ένα πέναλτυ, τελικά πήγαν με 0 – 0 στον έξτρα χρόνο, όπου και υπέκυψαν πρώτα με 2-0 και τελικά 2-1.
Δυο διαφορετικές ομάδες. Η Ιταλία, το φαβορί, ψύχραιμη, σίγουρη ότι θα έρθει το γκολ, δεν το έψαξε με άγχος, και δεν αιφνιδιάστηκε από την ορμή και την αποφασιστικότητα των Αυστριακών, λυσασμένα και πεινασμένα σκυλιά μοναχά.
Ήταν ένα ακόμα αδιάβαστο βιβλίο σε γήπεδο ποδοσφαιρικό. Ένα ματς εντελώς απρόβλεπτο και πάνω στην κόψη του ξυραφιού κάθε στιγμή. Τον ουδέτερο θεατή κέρδισε η μαχητικότητα και η πίστη των Αυστριακών, που μείωσαν 2-1 στο 115 και στα επόμενα πέντε ήλπιζαν να ισοφαρίσουν. Τελικά, το πανηγύρισαν οι φρατέλι λες και κατέκτησαν το κύπελλο.
Διαβαστε ακομα: