Άφησα να περάσουν λίγες ημέρες από τη διαλεύκανση του φρικτού φονικού στα Γλυκά Νερά για να γράψω τούτες τις αράδες. Έπρεπε πρώτα να διαχειριστώ την οργή και το σφίξιμο στο στομάχι από τις αποκαλύψεις. Στο μεσοδιάστημα ξεσκόνισα και όλες τις σημειώσεις μου από το θρυλικό «Έγκλημα και Τιμωρία» του Μεγάλου Ρώσου, Φίοντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφκι, κάποιες από τις οποίες ανατρέχουν στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν το διάβασα για πρώτη φορά.
Από την πρώτη στιγμή που είδα τη φάτσα του πιλότου να κάνει δηλώσεις στις κάμερες (φώτο), είπα στην σύζυγο μου: «Αυτός το έκανε».
Όοοχι. Δεν είμαι ο δαιμόνιος Πορφύρη Πέτροβιτς, ο ανακριτής που ανάγκασε τον τρελαμένο από την πείνα και τις τύψεις Ρασκόλνικοβ να ομολογήσει. Απλούστατα, εκείνο το τέρας ήταν τόσο αδύνατον να υποδυθεί το ρόλο που επέλεξε να παίξει, που δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος τόσο έξυπνος σαν τον Πορφύρη Πέτροβιτς για να καταλάβει τι συνέβαινε. Και στις δύο περιπτώσεις είχαμε προσπάθεια για συγκάλυψη και παραπλάνηση. Η κυριότερη διαφορά όμως είναι στο ΚΙΝΗΤΡΟ.
Ο μπατίρης φοιτητάκος της Νομικής στο έργο, περνούσε τον εαυτό του για έξυπνο και μέσα στο παραλήρημα της πείνας και του πυρετού του φανταζόταν ότι με τα λεφτά της γριάς ενεχυροδανείστριας ο κόσμος θα τον έβλεπε όπως πραγματικά του άξιζε. Και εκτός αυτού κανένας δεν θα έριχνε μισό δάκρυ στην κηδεία της. Αλλά το πράγμα μπλέχτηκε όταν η κακόμοιρη αδελφή της βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή και την σκότωσε και αυτή. Κάτι παρόμοιο με το δύσμοιρο το σκυλί στα Γλυκά Νερά.
Ο πιλότος, όμως, γιατί σκότωσε μία κοπέλα 20 χρονών; Την μητέρα του βρέφους τους;
Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν αποδειχθεί ότι το σχεδίαζε μέρες, ότι το έκανε την ώρα που η κοπέλα κοιμόταν και ότι το κίνητρο του ήταν πιο ταπεινό και πιο ελεεινό από το να αποφύγει τη διατροφή που θα αναγκαζόταν να δώσει και στην ίδια και για το βρέφος και τα δικαστικά έξοδα και δικηγορικές αμοιβές που θα υποχρεωνόταν να καταβάλει σε περίπτωση διαζυγίου. Καμία απολύτως εντύπωση. Τόσο απλά. Τόσο φρικτά. Κι ότι περνιόταν για τόσο έξυπνος, που θα τους κορόιδευε όλους.
Το εικάζω από τον τρόπο που προσήλθε στα Δικαστήρια, από τον τρόπο που περπάτησε στο γραφείο του Εισαγγελέα και του Ανακριτή.
Και αυτή είναι η διαφορά με τον ήρωα του Ντοστογιέφσκι. Ο καημένος ο Ρασκόλνικοβ μαστιγωνόταν από τις τύψεις. Ενώ αυτός εδώ δεν ένιωσε και δεν φρόντισε να υποκριθεί, έστω, καμία τύψη, καμία μετάνοια. Το κίνητρο του ήταν ανυπερθέτως ισχυρότερο κι από την παραμικρή μεταμέλεια.
Μεγάλο λάθος του Δυτικού πολιτισμού η κατάργηση της θανατικής ποινής.
Και δύο λόγια για την απόπειρα συγκάλυψης και παραπλάνησης. Ο σατανικός Ντοστογιέφσκι αφιερώνει προς το τέλος του έκτου κεφαλαίου του πρώτου μέρους μία αξεπέραστου βάθους ψυχιατρική ανάλυση, μόλις 15 σειρών, για τους λόγους για τους οποίους κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Και ξαναδιαβάζοντας την, είδα τον πιλότο το βράδυ του φόνου. Και έφριξα.
Αξίζει να τη διαβάσετε. Οι καθηγητάδες μας στη Νομική μας λέγανε ότι είχε περάσει ατόφια σε αποφάσεις Κακουργιοδικείων των αρχών του περασμένου αιώνα.
Για τον Ντοστογιέφσκι θα επανέλθω.
Διαβαστε ακομα: