Υπάρχει η εορτή της Μητέρας. Ε, είναι άδικο μόνον για την μαμά, κι όχι για τον μπαμπά αφιερωμένη μια ημέρα τον χρόνο. Έτσι, λοιπόν, καθιερώθηκε και η γιορτή του πατέρα, ο οποίος πιθανόν να είναι και παππούς, και προπάππους.
Είναι η ανάγκη να κάνουμε γιορτές, να βρίσκουμε μια αφορμή, έτσι για να δίνουμε μια άλλη γεύση ζωής στην καθημερινότητά μας. Αυτός που θέλει να τιμήσει, να δείξει την ευγνωμοσύνη του στην μητέρα του, στον πατέρα του, στην θεία του, στην γιαγιά του, στον όποιο αγαπημένο πρόσωπο, δεν περιμένει μια συγκεκριμένη ημέρα, που έχει οριστεί παγκόσμια. Κατά παραγγελίαν, δηλαδή, να βγάλει συναίσθημα, να δείξει έτσι κι αλλοιώς τι οφείλει στους γονείς του ή στους γονείς των γονέων του.
Δεν αξίζει τον κόπο, δεν έχει νόημα να ψάξεις πότε ξεκίνησε το κόλπο τέτοιων – επί της ουσίας – χαβαλετζήδικων γιορτασμλων. Άνευ ουσίας, λοιπόν, το όποιο ιστορικό προηγούμενό τους, μάλιστα όταν παίζει πάντα μια σχετική μυθολογία στη γέννησή τους.
Στην Ελλάδα φτιάχτηκε ένα σωματείο και γιορτάζει την Ημέρα του χωρισμένου μπαμπά! Κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Ιουνίου, δηλαδή μια εβδομάδα, πριν από την «κανονική» γιορτή του πατέρα, σήμερα, κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Επειδή τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν περισσότερο ευνοϊκά τις πρώην γυναίκες τους, τις μητέρες, στις περιπτώσεις διαζυγίων. Οι διαζευγμένοι πατέρες είπαν ”Για σιγά, κι εμείς αγαπάμε τα παιδιά μας, δεν μειονεκτούμε ως γονείς σε σύγκριση με τις μητέρες”.
Η λογική της ισότητας, αλλά και της διαφορετικότητας, ότι ο ένας είναι πιο δυνατός, πιο αδύνατος οδηγεί στο πρόβλημα. Στην ανισορροπία. Γιορτή της Μητέρας, γιορτή και του πατέρα, και… ισοφαρίσαμε.
Διαβαστε ακομα: