Ο θάνατος δεν πολεμιέται. Αλλοίμονο. Κατάργηση του θανάτου σημαίνει και το τέλος των θρησκειών. Τι ανάγκη έχει τον θεό και τους θεούς το δίποδο όταν ξέρει πως είναι μόνιμος στη ζωή.
Μη γίνει το άλλο. Από το αδύναμο αυτό πλάσμα της γης, τον άνθρωπο, όλα να τα περιμένεις. Αν τα καταφέρει να νικήσει το θάνατο, να φτιάξει θεούς και δαίμονες με σκοπό αυτλα τα καινούργια φαντάσματα στους ουρανούς να παρακαλάει να του στέλνουν το θάνατο.
Λέγαμε ότι ο θάνατος είναι ανίκητος. Το έχει εμπεδώσει αυτό ο άνθρωπος, και η επιστήμη το ‘χει πάρει πρέφα. Ότι ο θάνατος είναι εντολή της φύσεως. Το μόνο που κάνει η επιστήμη είναι να επεμβαίνει, δηλαδή με τα φάρμακα και τις θεραπείες να καθυστερεί το φυσικό τέλος. Ψάχνουν, λοιπόν, μια ζωή στο ψάξιμο να βρουν το γιατρικό για κάθε αρρώστια. Για τον καρκίνο, για το αλτσχάιμερ.
Θρίαμβος, λένε, που βρέθηκε το φάρμακο για το αλτσχάιμερ. Σήμερα πάσχουν 50 εκ. άνθρωποι, σε δέκα χρόνια οι ασθενείς απ’ αυτή τη νόσο θα διπλάσιαστούν. Με το φάρμακο, όμως, νικιέται η αρρώστια που έχει το όνομα αυτού που την εντόπισε, του Αλοίσιου Αλτσχάιμερ.
Μακάβριο το ερώτημα, αλλά έρχεται στη γλώσσα: Ο θάνατος δεν νικιέται, αλλά με τα φάρμακα καθυστερεί. Είναι καλό ή προβληματικό να ζουν περισσότεροι απ’ όσους αντέχει η γη. Αυτό είναι το ερώτημα. Σε ποιο νούμερο θα φτάσει ο παγκόσμιος πληθυσμός αν βρεθεί και το φάρμακο για τον καρκίνο; Αν βρεθεί ένα δυναμωτικό για μεγαλύτερη διάρκεια της καρδιάς;
Διαβαστε ακομα: