Η Μαρία Σάκκαρη πέρασε στους ”8” του Ρολάν Γκαρός. Και λοιπόν; Να βγούμε στους δρόμους και να σηκώσουμε την ελληνική σημαία αν βγει πρώτη στο εν λόγω τουρνουά τένις; Να το πανηγυρίσουμε ως εθνική επιτυχία, όμοια της Ελένης Παπαρίζου στην γιουροβίζιον, πριν 16 χρόνια. Τι Rolland Garros, τι Eurovision, νίκη να ‘ναι και ό,τι να ΄ναι.
Για μια στιγμή. Αυτό που κατάφερε η 26χρονη Σάκκαρη, κόρη της σπουδαίας στον καιρό της επίσης τενίστριας Αγγελικής Κανελλοπούλου, είναι μια προσωπική της επιτυχία. Αυστηρώς προσωπική, αυστηρώς ακατάλληλη να την καπελώσουν ομοσπονδία, κυβέρνηση, πρόεδρος της δημοκρατίας και σία. Δυστυχώς το 2005 ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας χαρακτήρισε ”εθνική επιτυχία” τον… άθλο της Παπαρίζου να πάρει την πρωτιά στο διαγωνισμό τραγουδιού που είναι ο ορισμός της δυσφήμισης της μουσικής.
Το κορμί της Σάκκαρη τα λέει όλα. Καμιά Ελλάδα δεν την υποχρεώνει να τραβάει την προπόνηση, σπαρτιατικού τύπου, που εκείνη αποφάσισε στη ζωή της. Να ξενητευτεί τέσσερα χρόνια στη Βαρκελώνη, να είναι μόνιμη κάτοικος στο Μόντε Κάρλο, να επιλέξει Άγγλο προπονητή. Για να μη λέμε πολλά, και τα λέμε με αφορμή την Μαρία Σάκκαρη, ο πρωταθλητισμός σήμερα είναι σκέτος βαρβαρισμός και προσωπική επιλογή. Της Σάκκαρη, της Κατερίνας Στεφανίδη, του Στέφανου Τσιτσιπά, του Γιάννη Αντετονκούμπο, του Μιλτιάδη Τεντόγλου, του όποιου.
Μπράβο στην Σάκκαρη και σ’ ανώτερα, να την χαίρονται οι γονείς της και ο σύντροφος της Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο γιος του πρωθυπουργού. Μη ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός, όπως το τραγούδι, δεν λύνουν προβλήματα. Απεναντίας, αν ο λαός έτσι ή αλλοιώς καλείται να χαρεί και να νοιώσει υπερηφάνεια εθνική για μια προσωπική επιτυχία αθλητή ο οποίος ασχολείται ολοκληρωτικά με το αντικείμενο του, τότε αναδεικνύονται νοσηρότητες, φαινόμενα παρακμιακά.
Διαβαστε ακομα: