Πλησιάζει η μοτοσυκλέτα τον στόχο, και αφού πέσουν οι πιστολιές από τον συνεπιβάτη, ο οδηγός του ταχύτατου δίκυκλου, επίσης κρανοφόρου όπως ο σύντροφος του επάνω στη μηχανή, γίνεται καπνός, σε δρόμο διαφυγής από τα πριν επιλεγμένος και δοκιμασμένος.
Το πρώτο που σκέπτεται κανείς. Σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία. Αμέσως, πάντως, θα ενοχοποιηθεί το θύμα, αν σκοτωθεί με τρόπο μαφιόζικο.
Και καθαρός να είναι ο δολοφονημένος, υπεράνω υποψίας, άτομο που δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα στην κοινωνία, στιγματίζεται επιτόπου αν τον ξαπλώσουν με μαφιόζικο χτύπημα. Με δουλειά που βρωμάει ότι έγινε με συμβόλαιο θανάτου.
”Έλα, μωρέ, κάπου μπλεγμένος ήταν κι αυτός…”. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη και των αστυνομικών, και της μικροκοινωνίας της νύχτας, και του κοσμάκη. Και έχουν δίκαιο. Κατά 99% το θύμα την είχε λερωμένη τη φωλιά του. Ποιος το λέει αυτό; Η πραγματικότητα.
Διαβαστε ακομα: