Περίοδος όπου οι ΠΑΕ αλλάζουν προπονητή και ψάχνουν ποδοσφαιριστές. Η εποχή που πέρα από τα ποσά στα χαρτιά για να κλείσει μια συμφωνία θα πέσει και το ”δωράκι”. Δεν γίνεται διαφορετικά. Είναι εξαίρεση, είναι ψιλοαπίθανο να μην κάνει παντελόνι την ανομολόγητη ”προμήθεια” του ο άνθρωπος της ΠΑΕ που θα εισηγηθεί τη μεταγραφή ποδοσφαιριστή.
Νόμος άγραφος – και… επιβεβλημένος – στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι η μίζα. Χωρίς αυτήν δεν προχωράει τίποτα. Κι αυτό το ξέρουν τα αφεντικά που πληρώνουν. Τι να κάνουν, όμως; Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν εκτός από ένα πράμα. Μάλλον δυο πράγματα. Το πρώτο, να μην κάνουν μεταγραφές που έχει ανάγκη η ομάδα. Και το δεύτερο να κάνουν το κορόιδο.
Αποφασίζει ο εκτελεστικός διευθυντής της αγγλικής ΠΑΕ να παραχωρηθεί ο παικταράς της ομάδας με 60 ή 80 εκ. λίρες. Και θα μείνει εκτός κόλπου; Αν είναι έτσι, τότε θα διαφωνήσει με τη μεταγραφή. Θα πει λίγα μας δίνουν, ο παικταράς μας αξίζει περισσότερα, και θα τα πάρουμε από άλλη ενδιαφερόμενη ομάδα.
Το ίδιο και αν αποκτηθεί πανάκριβος παίκτης με 50 ή 70 εκ. Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ δεν ασχολείται, έχει εμπιστοσύνη στο αφεντικό που έχει διορίσει και τον χρυσοπληρώνει με ετήσιο μισθό 4 εκ. Και αδιαφορεί ο μεγαλομέτοχος που δεν ζει στην Αγγλία, Αμερικάνος είναι, επειδή ο Νο 1 στο κλαμπ θα πάρει το… μπαξίσι του. Αυτό, δηλαδή, που θα γινόταν πανσίγουρα αν ήταν άλλος στη θέση του εκτελεστικού διευθυντή.
Δεν υπάρχουν ”ελεύθερα πουλιά” στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και το παικτάκι γάμα εθνικής είναι αγκαζαρισμένο από ατζέντη. Κι απ’ αυτόν περιμένει να πάει σ’ αυτήν ή την άλλην ομάδα.
Όλοι τσεπώνουν το κάτι τις τους. Τι να πει ο πρόεδρος της ΠΑΕ στον προπονητή, αν αυτός βάζει βέτο σε παίκτη; Δεν τον θέλω, μανουρατζής είναι ή δεν μου κάνει στο πλάνο μου. Να επιβάλλει τη μεταγραφή στον προπονητή, ο οποίος έχει την ευθύνη να διαχειριστεί αγωνιστικά το ρόστερ; Αν ο πρόεδρος πει θα γίνει το δικό μου κι αγνοήσει τον προπονητή διότι θα πάρει το ”δωράκι” του.. Αν ξηγηθεί έτσι, τότε είναι σα να αμφισβητεί τον προπονητή.
Διαβαστε ακομα: