Τόσοι μπήκαν χθες στα νοσοκομεία από κορονοϊό. Το μάθαμε κι αυτό, λέω για το δελτίο της ημέρας. Τόσα τα κρούσματα, τόσοι οι διασωληνωμένοι, τόσοι οι θάνατοι. Και κάθε μέρα περιμένουμε τα νούμερα. Και τα νούμερα δεν μικραίνουν… Λες και δεν έχουν εμβολιαστεί χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες. Λες και ο κόσμος πέταξε τις μάσκες, που τις φοράνε και οι εμβολιασμένοι.
Δεν γίνεται καταμέτρηση αυτών που δεν μπαίνουν σε νοσοκομείο. Λέω γι’ αυτούς που δεν έχουν μολυνθεί αλλά οι άνθρωποι φοβόνται να εισαχθούν για άλλο λόγο, μπας και κολλήσουν το ρημάδι. Μέσα στο νοσοκομείο.
Στα 44 χρόνια η μέση ηλικία των κρουσμάτων, στα 78 των θανάτων. Τι να τα κάνεις τα στατιστικά, τόσα πάνω, τόσα κάτω, σημασία έχει ότι το πράμα δεν υποχωρεί. Επί της ουσίας είμαστε στο μια από τα ίδια. Πέρασαν οι εβδομάδες, καταπίνουμε κανονικά και τους μήνες, αλλά είμαστε στο ίδιο σημείο. Φαντάσου κάποιον δρομέα να τρέχει ο φουκαράς, άλλα να… χάνει έδαφος, να μη μειώνει την απόσταση μέχρι τον περιορισμό του, διότι πιο γρήγορα απ’ αυτόν τρέχει και η γη κάτω από τα πόδια του.
Γεγονός. Ο κορονοϊός έγινε φιλαράκι μας. Παρέα μας καθημερινή. Τον συνηθίσαμε. Από την πρώτη στιγμή που θα βγούμε από το σπίτι τον έχουμε στο νου. Και πριν βραδιάσει τρώμε στη μάπα τα νούμερα της ημέρας. Τόσοι πήγαν στον άλλο κόσμο, τόσοι στο νοσοκομείο, τόσοι στην εντατική. Βοήθεια μας.
Διαβαστε ακομα: