Είναι η… μητέρα των μαχών. Έτσι χαρακτηρίζει το κόμμα του Τσίπρα τη σημερινή απεργία. Πώς να πάρεις το πράμα στα σοβαρά; Να μιλάει για μάχη και για τη μαμά της αυτός που δεν εργάζεται και παριστάνει τον εκπρόσωπο των εργαζομένων. Και ποιοι είναι οι εργαζόμενοι; Αυτοί, βέβαια, που εργάζονται. Αυτοί που με την εργασία τους συντελούν στην παραγωγή. Στην οικονομία της χώρας.
Με ποια λογική εργαζόμενος είναι ο υπάλληλος κι όχι το αφεντικό του, που πιθανόν εργάζεται περισσότερο, και πιο σκληρά. Ο καταστηματάρχης, ο εστιάτορας, ο εργολάβος, ο όποιος απασχολεί δυο και πέντε και δέκα εργαζόμενους.
Και γιατί να είναι… μάχη και αγώνας κοινωνικός η απεργία; Και να περιμένει ο εργαζόμενος την κάθε κυβέρνηση να λύσει το πρόβλημα. Ποιο πρόβλημα; Κι αυτό- ποιο ακριβώς;- να αποτελεί γήπεδο αντιπαλότητας της κυβέρνησης και της… αντιπολίτευσης.
Τι εννοούν οι πονηροί; Ότι η κάθε κυβέρνηση είναι ενάντια στους εργαζόμενους και η κάθε αντιπολίτευση υπέρ. Αν συμβαίνει αυτό το ψέμα, για ποιο λόγο συμβαίνει; Επειδή πουλάει το ψέμα, ότι τα αφεντικά είναι εναντίον όσων εργάζονται στις επιχειρήσεις τους. Επειδή πάνω σ’ αυτή την απάτη στηρίζεται η αντιπολίτευση, η σημερινή και η χθεσινή.
Διαβαστε ακομα: