Το Πάσχα είναι ταυτισμένο με την ανάσταση. Παραμύθια. Για τους περισσότερους είναι μια γιορτή σκέτη. Κι αν η εν λόγω θρησκευτική γιορτή έχει κάποιο νόημα, βαθύτερο ή επιφανειακό, δεν το ψάχνουν. Στο φινάλε, μη ζητάμε πολλά από τους ανθρώπους. Γιορτή είναι το Πάσχα και το χαίρονται, μέχρι εκεί.
Λίγο να το σκαλίσουν το πράμα, τότε πάει μέχρι το θάνατο. Έτσι είναι. Δεν θα σταθούμ μόνο στην φιγουράτη, σινάμενη και κουνάμενη, ανάσταση. Προηγείται ο θάνατος. Τον ρωτάς, όμως, τον άλλον που γι’ αυτόν το Πάσχα είναι γιορτή, καθησιό και φαγητό, ποτό και μουσική, αν γουστάρει να βάλει στο λογαριασμό το θάνατο;
Πέθανες, τελείωσες. Όχι, δεν ισχύει αυτό, για τη θρησκεία. Δεν υπάρχει θάνατος, τέλος, κηδεία, τάφος, κλάμα. Αυτό, μάλιστα, το τελευταίο ισχύει μόνο για τους άλλους, όχι για τον αυριανό πεθαμένο. Χωμένος μέσα στο χώμα ούτε λυπάται, ούτε αισθάνεται κάτι.
Η θρησκεία επιμένει στα δικά της, πως δεν υπάρχει θάνατος, κι αν υπάρχει είναι μόνο για να σου θυμίσει την ελπίδα της ανάστασης, της αναγέννησης, της ξαναγέννησης, της συνέχειας.
Πέθανες, αλλά δεν έχεις πεθάνει. Να, το νόημα του Πάσχα. Ο άνθρωπος, όμως, δεν συμβιβάζεται με το νεκροταφείο. Όσο ζει δεν θέλει να σκέφτεται πως υπάρχει στο έργο και ο θάνατος. Ναι, πράγματι, πεθαίνει κόσμος, καμιά αντίρρηση, αλλά όχι ότι το καμπανάκι κτυπάει και για τον ίδιον. Τον θαρρεί ξένο πράμα τον θάνατο. Και παραμένει ξένο, φτου και μακριά, ακόμα και στη βαρειά του αρρώστια.
Διαβαστε ακομα: