Ο ποιητής δεν καταδέχτηκε ποτέ να στιχουργήσει για τα άντερα και την ουροδόχο κύστη, ενώ από τότε που έγινε ο κόσμος σαλιαρίζει δια την καρδίαν την παλλομένη, δηλαδή δι’ αυτό το βρωμερό λαμπίκο του αίματος…
Το διάβασα σε μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Λυκούδη. Ποιος είναι αυτός; Κολοσσός των ελληνικών γραμμάτων, άγνωστος διότι έγραφε στην αυστηρή καθαρεύουσα και γι’ αυτό δεν έχει διαφημιστεί. Γράφει ακόμα ο Λυκούδης (1849-1925) για το σνομπάρισμα των ποιητών στα… πόδια. Επειδή αγνοήθηκε η προσφορά των πόδων, ”των υπομονητικών αυτών αχθοφόρων, οι οποίοι σε μεταφέρουν όπου ορίζεις… ”.
Ο πρόλογος, το προοίμιον θα έλεγε ο Λυκούδης, πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα μας για τα… γυναικεία πόδια, τα οποία βέβαια άλλη χάρη έχουν και δεν τα συγκρίνουμε με τα αντρικά.
Μικρά βήματα, και ελαφρό το λίκνισμα των γοφών… Γατήσιο βήμα… Τα λεπτεπίλεπτα ροζ δακτυλάκια της παρθένας παρενοχλούν αισθησιακά ένα κλαδί… Η φτέρνα της είχε τη στρογγυλάδα του μαργαριταριού… Περπατούσε με τσακίσματα…Ω, με βάδισμα νέγρικο η άλλη, θαρρώ πως με πλησιάζει…
Γυναικεία πόδια. Τα ανοιχτά, τα σταυρωτά, τα σφικτά, με τη θέα μπροστά, πίσω, στο κρεβάτι απλωμένα, στο χαλί μαζεμένα, όπως γουστάρεις, δικέ μου.
Πόδια, το κορμί από τη μέση και κάτω. Όλο το πακέτο, εξαιρούμε το μπροστινό σημείο, το αιδοίο, το ναό της Αφροδίτης, και το οπίσθιο μέρος, τους δίδυμους αμμόλοφους, τους γλουτούς.
Είναι και τα μπούτια, σε κάποιες γυναίκες λες από φίλντισι, και τορνευτά… Πεθαίνω, λοιώνω με τη σφικτή καμπύλη του γοφού…, άκυρον, είναι κομμάτι σήμερα εκτός πλάνου. Είμαστε στα τρυφερά, τροφαντά μπούτια, στους λευκούς μηρούς που γυαλίζουν στον ήλιο, κι όταν ανοίγουν οι διαβήτες αποκαλύπτουν το πυρωμένο κόκκινο τζάκι…
Στοπ! Ξεφύγαμε πάλι, η κουβέντα είναι μόνο για τα πόδια, κι όχι τι κρύβουν, όχι για το μονάκριβο που προστατεύουν.
Άδικο, λοιπόν, για αρκετούς το ωραιότερο κομμάτι του γυναικείου σώματος, το πόδι, να κυκλοφορεί σχεδόν στο μεγαλύτερο τμήμα του ακάλυπτο. Με συνέπεια να χάνεται η συγκίνηση, η πρόκληση, το ρίγος του μυστηρίου που γεννάει ένα κρυμμένο πόδι. Ναι, τα πόδια είναι υποτιμημένα. Τον πρώτο λόγο έχουν τα οπίσθια και, βέβαια, το στήθος, το οποίο μοστράρουν οι γυναίκες ασφαλώς περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται.
Με την ευκαιρία, θα ήταν παράλειψη να μην το σημειώσουμε. Τι να τα κάνεις τα καλλίγραμμα πόδια με τους χυμώδεις μηρούς και τις ντελικάτες γάμπες, ακόμα κι ένα ολόκληρο κορμί καλοφτιαγμένο και καλογυμνασμένο, γεμάτο πρόκληση και υποσχέσεις, όταν στο κρεβάτι η κυρία είναι σβησμένη φωτιά. Προτιμώ την άσχημη, την κακάσχημη, εκείνη κι εκείνη με στραβά, με καχεκτικά πόδια, αρκεί να ανάβει, να βγάζει φωτιές το ηφαίστειο της.
Διαβαστε ακομα: