Καβαλήσαμε και το μισό Απρίλη, είμαστε στην καρδιά της Άνοιξης και όποιος έχει πνευματική και- ας την πω έτσι- θεολογική επικοινωνία με τον Ήλιο, νοιώθει αιώνιος. Αθάνατος.
Ζούμε, κυρίες και κύριοι. Είμαστε προνομιούχοι με τούτο το άγιο δώρο. Της ζωής. Χάρη στον Ήλιο. Γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, όπου τις περισσότερες μέρες του έτους ο Αίολος έχει κατεβασμένο το διακόπτη και οι άνεμοι πνέουν τρυφερά, ερωτικά, τέλος πάντων όχι ενοχλητικά, όπως σε τόπους αλλοτινών βαρβάρων. Εντολή του Δία.
Έτσι είναι. Ο Δίας αποφασίζει. Ο αρχηγός θεών και ανθρώπων. Δεν κάνει του κεφαλιού του ο Αίολος, ο θεός των ανέμων. Υπάρχει μια ιεραρχία και στους ουρανούς. Ξεχνάμε ότι και ο Δίας έχει άλλον επάνω στο κεφάλι του. Βεβαία. Και ο Δίας υπόλογος είναι σε ανώτερη απ’ αυτόν δύναμη. Γιατί;
Επειδή και ο Δίας είναι καριόλης. Επειδή κι αυτός κάνει αδικίες. Τον έχει ανάγκη τον Θεό ο άνθρωπος, όμως δεν τον ζωγραφίζει ως τέλειο. Αν ήταν έτσι, τότε στη ζωή δεν θα υπήρχε το κακό, οι σεισμοί και καταποντισμοί, οι πανδημίες και οι πόλεμοι.