Γιατί οι περισσότεροι γάμοι αποτυγχάνουν; Σιγά τα δύσκολα. Επειδή έγινε λανθασμένη επιλογή. Τι άλλο; Η αποτυχία πανηγυρικά θα σκάσει μύτη, αργά ή γρήγορα, διότι οι δυο τους είναι αταίριαστοι. Μήπως, όμως, ο λόγος της αποτυχίας και του διαζυγίου δεν οφείλεται στον χαρακτήρα των δυο παικτών; Τι θα πει σύζυγοι και σύντροφοι, παίκτες είναι. Όποιος κάνει μόνιμη σχέση ξεκινάει το παιχνίδι παρτίδας χωρίς τέλος. Εννοώ με… τέλος. Τι εννοώ;

Λάθος το ερώτημα να αναφέρεται στους ”περισσότερους” γάμους. Όλοι ή σχεδόν όλοι οι γάμοι είναι αποτυχημένοι. Καταλήγουν στην αποτυχία. Έτσι όπως δεν είχαν προβλέψει την κατάληξη τους όταν αποφάσισαν να ενώσουν τα τσανάκια τους. Άλλο ότι δεν χωρίζουν όλοι όσοι έχουν αποτύχει στο γάμο. Και συμβιβάζονται, κάνουν το κορόιδο.

Αποτυχία είναι όταν τσακώνεται το ζευγάρι. Όταν δεν συνεννοείται. Όταν μειώνεται η σεξουαλική επαφή. Δεν κατάλαβα. Παντρεύεται κάποιος, κάποια για να μανουριάζουν; Δεν νομίζω. Για να ξενοκοιτάει τρίτο πρόσωπο ή για να απολαμβάνει ευχάριστη και δημιουργική ζωή;

Μεγάλη υπόθεση να βρει κανείς τον άνθρωπό του. Αν τον χρειάζεσαι, δηλαδή. Όταν δεν τον έχει ανάγκη πραγματικά, τότε είναι που θα φάει στη μάπα την αποτυχία αν ζευγαρώσει.

Πρόλογος τέλος, για να φθάσω στο ζευγάρι Μάρτιν Σκορσέζε και Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Ζευγάρι, βέβαια. Καλλιτεχνικό, που κι αυτό χρειάζεται τη μαστοριά του για να πετύχει. Δυο συνέταιροι είναι ζευγάρι. Επιχειρηματικό ζευγάρι. Παραμένουν μαζί όσο ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον. Και το ζευγάρωμα τους έχει επιτυχία, δηλαδή ωφελεί και τους δυο, διότι γνωρίζουν τι υποχρεώσεις έχει ο καθένας. Τι περιμένει ο ένας από τον άλλον..

Επί του θέματος. Ο Σκορσέζε, αποτυχημένος ηθοποιός, έψαχνε το ”εργαλείο” του. Το πρώτο βιολί. Και το βρήκε στο πρόσωπο του Ρόμπερτ Ντε Νίρο (1943). Γύρισε μαζί του οκτώ ταινίες. Ταινιάρες. Ποντάρησε ο σκηνοθέτης πάνω στον Ντε Νίρο κι αυτός με το παραπάνω αποδείχτηκε ο παίκτης. Το κελεπούρι.

Κάποια στιγμή ο Μαρτίνος ήθελε έναν νεώτερο υψηλής κλάσεως ηθοποιό για να τραβάει κουπί στις ταινίες που σχεδίαζε. Έδωσε την ευλογία στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο (1974). Κωλοπαιδαράς στα πρώτα του βήματα, αλλά ταλαντούχος ο Λεονάρδος Ντι Κάπριο, είχε κόψει μαχαίρι τις καταχρήσεις, τις ακρότητες που χαρακτήριζαν τα πρώτα του χρόνια στο Χόλυγουντ. 

Πλάκα κάνουμε; Δουλειά κάνουμε. Θα του δώσει φανέλα ο μεγάλος να παίξει στις ταινίες του κι αυτός δεν θα είναι σωστό, υποδειγματικός; Τελικά, σχεδόν ”ζευγάρωσε” με τον Σκορσέζε ο απόλυτα ώριμος Ντι Κάπριο πήρε τη ”θέση” του Ρόμπερτ Ντε Νίρο που έχει παραπουρέψει, γι’ αυτό απλά επαναλαμβάνει τον εαυτό του σε κάθε ταινία.