Είναι θέμα και μαστοριάς. Να ξέρεις να γιορτάσεις. Να κατέχεις την τέχνη να αναδεικνύεις ένα γεγονός με εκδηλώσεις επετειακές. Να δείχνεις ότι πράγματι έχεις σχέση με το γεγονός, ότι σε εκφράζει, ότι πρώτα εσένα τιμάει ο ξεσηκωμός του 1821, για να μιλήσουμε συγκεκριμένα.
Αν ο διοργανωτής των επετειακών αφιερωμάτων δεν προσπαθεί καν να συλλάβει τη ψυχή των πραγμάτων, την αλήθεια της Επανάστασης και ξοδεύεται σε φολκφορικές και επιδερμικές προσεγγίσεις, τότε η βαθμολογία είναι κοντά στο μηδέν.
Επιμένω. Είναι θέμα και μαστοριάς. Αν, δηλαδή, είσαι εκπαιδευμένος να οργανώσεις μια εκδήλωση ή μια σειρά εκδηλώσεων επετειακού ή μουσειακού χαρακτήρα. Δεν φτάνει να αγαπάς την Ελλάδα- για να μη ξεφεύγουμε σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- και να διαθέτεις ένα άλφα κονδύλι.
Γιγαντιαίας σημασίας για την Ελλάδα μας είναι το 1821.Η τουρκιά δεν είχε μόνο σκλαβωμένη τη φυλή μας, αλλά μας κράτησε πίσω 400 χρόνια. Τέσσερις αιώνες ο Έλληνας πορεύτηκε χωρίς κράτος, χωρίς σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια, ταχυδρομεία, μέσα μετακίνησης. Το μόνο οργανωμένο, με τη συνειδητή ανοχή του αλλόθρησκου ασιάτη κατακτητή, ήταν η εκκλησία. Τέσσερις αιώνες η κοινωνία του Έλληνα καθυστέρησε και δεν ακολούθησε την εξέλιξη και την πρόοδο του Ευρωπαίου.
Με το 1821 αρχίζει το βιβλίο του νεοέλληνα. Του σημερινού Έλληνα. Από το 1821 αρχίσαμε να σηκώνουμε κεφάλι και στα 200 χρόνια πετύχαμε πολλά. Δεν μάθαμε ακόμα να γιορτάζουμε. Να αξιοποιούμε το αντικείμενο της γιορτής που στήνουμε. Να λέμε αυτά που δικαιούμεθα να πούμε με την ευκαιρία του 1821.
Ποια θα ήταν η επιτυχία της επετειακής εξόρμησης του 1821, που πέρασε ντούκου; Να προκαλούνταν ένας μικρός σεισμός στην υφήλιο. Να κεντριζόταν το ενδιαφέρον της ανθρωπότητας για την Επανάσταση του 1821. Ο απολογισμός των επετειακών εκδηλώσεων είναι μελαγχολικός. Αλήθεια, πόσοι Έλληνες και πόσο περισσότερο ένοιωσαν πιο κοντά στο 1821, χάρη στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις;
Διαβαστε ακομα: