Να γυρίζουμε ένα χρόνο πίσω. Χωρίς πλάκα η Ευρώπη όλη και ο κόσμος όπου γης έτριβαν τα ματάκια τους με την Ελλάδα. Ακούγαμε τα πιο κολακευτικά σχόλια για την πατρίδα μας. Την μέχρι πρόσφατα σε κατάσταση μηχανικής υποστήριξης για να γλυτώσει από την οικονομική χρεοκοπία Ελλάδα μας. Την δικαίως δυσφημισμένη χώρα από τους βαρύτατους δανεισμούς. Να, που έσκασε μύτη ο άγιος κορονοϊός για να αποσπάσουμε επαίνους που τόσο, ρε, γαμώτο, είχαμε ανάγκη.
Αυτά πέρυσι, τέτοιο καιρό. Η Ελλάδα κλείνει τα σχολεία στις 11 Μαρτίου, σα σήμερα το 2020, με μόνο 99 κρούσματα, όταν μέχρι εκείνη την μέρα η Ισπανία είχε περισσότερα από 5.000, οι δε Τραμπ, Τζόνσον, Μακρόν και σία έλεγαν κάτι σάπια για να περιφρονήσουν τον δημόσιο κίνδυνο της μόλυνσης.
Θυμίζω πως στις 27 Φεβρουαρίου 2020 έσκασε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα, όταν η Ιταλία μετρούσε ήδη 655 σε έξι μέρες, δηλαδή από τη στιγμή του δικού της παρθενικού κρούσματος.
Ποια, ρε, είναι η Ελλάδα που σχεδόν έγκαιρα πήρε μέτρα και κήρυξε καραντίνα. Αυτό που δεν τόλμησαν άλλα κράτη της λεγόμενης πολιτισμένης Δύσης, εκείνες οι σύγχρονες κοινωνίες με τα πιο υψηλά οικονομικά στάνταρ και με εκπαιδευμένους λαούς, με κατανόηση στα δύσκολα. Να μη ντρεπόμαστε να ομολογούμε ποιοι είμαστε. Μια ζωή είμασταν ένα κράτος καφενείο, με προβληματικές δημόσιες υπηρεσίες και έναν αντιδραστικό λαό.
Ε, αυτή η Ελλάδα τους δίδαξε το καλύτερο μάθημα. Τι, όμως, να κάνει το κράτος όταν ο κόσμος δεν ακολουθεί; Τι να σου κάνει η καλή δασκάλα, όταν οι μαθητές είναι μαθημένοι στην αταξία. Το κράτος πήρε μέτρα, είχαμε τα καλά αποτελέσματα, αλλά στο φινάλε το κάναμε λορδεμπού. Τα λοκντάουν πήγαν στράφι. Άντε πάλι από την αρχή.
Διαβαστε ακομα: