Αθήνα 1949. Μάνος Χατζηδάκις, σε ηλικία 24 χρονών, μουσικός. Δίνει διάλεξη σε ειδική εκδήλωση, στο Θέατρο Τέχνης. Η αίθουσα είναι κατάμεστη, σε μια πόλη που βρίσκει τα πατήματα της μετά τον πόλεμο, την κατοχή και τους τελευταίους μήνες του εμφυλίου.
Ο νεαρός μουσικός από την Ξάνθη έγραψε Ιστορία με όσα είπε εκείνη την ημέρα, σα σήμερα 31 Ιανουαρίου. Υμνολόγησε το ρεμπέτικο τραγούδι. Το περιθωριακό, το περιφρονημένο, το παρεξηγημένο, το βρώμικο, το αντικοινωνικό. Mίλησε για το θησαυρό που κλείνουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου και τη γοητεία του γυαλένιου ήχου ενός μπουζουκιού.
Ο σνομπισμός, είπε ο Χατζιδάκις, απέναντι στο ρεμπέτικο τραγούδι στέκεται εμπόδιο να κοιτάξουμε προσεκτικά την αξία του ρεμπέτικου και ν΄αγαπήσουμε την αλήθεια και τη δύναμη που περιέχει. ”Το είδος αυτού του τραγουδιού είναι μοναδικά ελληνικό και είναι τέχνη με τη δική της γνησιότητα”.
Κάπως έτσι τα είπε ο Χατζηδάκις για την αισθητική και την ιδεολογία του ρεμπέτικου και στη συνέχεια ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο το κυριλάτο, το αστικό ακροατήριο… Όταν καλεί στη σκηνή του θεάτρου τον Μάρκο Βαμβακάρη και την Σωτηρία Μπέλλου, να τραγουδήσουν ρεμπέτικα. Τα βαρειά κι ασήκωτα λαϊκά των χασικλήδων, για πολλούς.
Ποιος το περίμενε, ότι θα ακουστεί εκεί μέσα η ”απαγορευμένη” τότε Φραγκοσυριανή του Μάρκου…
Τον Ιανουάριο του 2019, με τη συμπλήρωση 70 χρόνων, από την ομιλία-τομή του Μάνου Χατζηδάκι, που θεωρείται ιστορικά η πρώτη κίνηση απενοχοποίησης του ρεμπέτικου, έγινε, πάλι στο ίδιο χώρο, στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, εκδήλωση παρόμοια, επετειακού χαρακτήρα.
Διαβαστε ακομα: