Το ματς πρέπει να γίνεται στα ίσα. Όπου και όπως προκύψει, και με τους όποιους  αντιπάλους. Αυτό είναι το σωστό. Το απαιτούν όχι μόνο οι αιώνιοι κανόνες της δικαιοσύνης, αλλά, ρε, γαμώτο μου, και η αρχαιοελληνική μας παράδοση. Το αρχαίο πνεύμα αθάνατο στους ολυμπιακούς αγώνες.

Τι σόι ολυμπιονίκης να ‘ναι εκείνος που νίκησε με ματσαραγκιά. Με πουστιά. Από την άλλη, δεν είναι υπεράνω υποψίας η δικαστική απόφαση όταν στέλνει φυλακή τον κατηγορούμενο χωρίς προηγουμένως του δώσει το δικαίωμα να πει τα δικά του. Να απολογηθεί. Να δικαιολογηθεί.

Έκανε καταγγελία η πρωταθλήτρια Σοφία Μπεκατώρου και όποιος δεν την πίστευε, όποιος την αμφισβητούσε, τον στέλνανε κατ’ ευθείαν στην πυρά. Δεν πάει έτσι. Τον ”έδωσε” τον Κιμούλη η Ζέτα Δούκα και όσοι συμφωνούσαν μαζί της κέρδιζαν σχόλια επιδοκιμαστικά, ενώ εξασφάλιζε κατάρες όποιος τα έλεγε… διαφορετικά. Αν παίζεται έτσι το έργο, τότε σα να είναι πιασμένος ο διαιτητής του ματς.