Μια κουβέντα, και όπου μας βγάλει αυτή, με αφορμή την περιλάλητη υπόθεση Μπεκατώρου. Τα πράγματα δεν είναι μονόπλευρα. Ποτέ. Αν δεν το ψυλλιάστηκε ο διαβαστής, λέω ”με αφορμή” την υπόθεση Μπεκατώρου. Δεν λέω ”για την υπόθεση” Μπεκατώρου. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Δεν λέω, δηλαδή, για τη συγκεκριμένη υπόθεση, διότι είμαι άτομο σοβαρό και υπεύθυνο, άρα δεν είναι φρόνιμο να έχω άποψη επ’ αυτής.
Και ποια είναι, για να ξέρουμε τι λέμε, ”η υπόθεση Μπεκατώρου”; Είναι ο ισχυρισμός της πρωταθλήτριας ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από κάποιον. Είναι το τι υποστηρίζει η ίδια. Και επειδή πολλές γυναίκες έχουν βιαστεί ή έχουν δεχθεί απόπειρα βιασμού, ας το συζητήσουμε το θέμα, με αφορμή την καταγγελία της κυρίας Σοφίας Μπεκατώρου.
Κατ’ αρχήν. Ο άντρας δεν είναι σωστός αν χρησιμοποιήσει βία, έτσι ή αλλοιώς. Είτε του έστησε την παγίδα η άλλη, είτε εκείνη είχε σκοπό να πάει το έργο μέχρι ένα φιλί, ένα χάδι, όχι κάτι περισσότερο. Άξιος κατηγορίας είναι ο άνδρας είτε έχει τις δικαιολογίες του, είτε όχι, αν το τραβήξει μέχρι τέρμα, στην περίπτωση που η γυναίκα λέει ”Όχι”.
Μπαίνει στο γραφείο του διευθυντή το κορίτσι, άγαμη ή παντρεμένη, με το μισό βυζί έξω. Και σκύβει επί τούτου για να φανεί το υπόλοιπο βυζί. Τι σημαίνει αυτό; Όχι απαραίτητα ότι κάνει κέφι τον προϊστάμενο, ο οποίος πιθανόν είναι διπλάσιας ηλικίας και από μάπα δεν μετράει. Η έτσι, όμως, έχει τους λόγους της. Θέλει να… παρενοχληθεί.
Χρήσιμο θα ήταν κοινωνικά να γίνει πανεπιστημιακού τύπου έρευνα, ποιο να ‘ναι το ποσοστό γυναικών οι οποίες είναι ανοικτές σε σεξουαλική δραστηριότητα, χωρίς να αναπτύξουν ερωτική σχέση, με άνδρα από τον οποίον εξαρτώνται επαγγελματικά. Και ποιο είναι το ποσοστό εκείνων των γυναικών που, τελικά, καταφέρνουν το στόχο τους. Ποντάροντας, βέβαια, στο σεξ. Στον ακατανίκητο βασιλιά που ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις πριν από τα Σόδομα και τα Γόμορρα.
Διαβαστε ακομα: