Ο Κωστής Παλαμάς από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας θεωρείται η κατεξοχήν συνέχεια της μορφής του Διονυσίου Σολωμού, αν αυτός ήταν που πρώτος ενσάρκωνε τον τύπο του εθνικού ποιητή της νεότερης Ελλάδας. Με το έργο του, αλλά και την πολιτιστική δημοσιογραφία, ανταποκρίθηκε στη γενικότερη προσπάθεια της λογοτεχνίας μας να ενισχυθεί ο συλλογικός χαρακτήρας της πατριωτικής συνείδησης.

Ο μακρόχρονος βιος του Παλαμά άρχισε σε μια Ελλάδα με ασταθή ταυτότητα, με άστατα κρατικά όρια. Η αίσθηση της ρωμιοσύνης ανιχνεύεται σε μεγάλο μέρος της ποίησης του, ιδίως στις δυο μεγαλύτερες συνθέσεις του, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907) και Η Φλογέρα του Βασιληά (1910).

Σε ηλικία επτά ετών ο Παλαμάς έχασε τους γονείς του και επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του στο Μεσολόγγι- προέρχεται από οικογένεια λογίων και αγωνιστών του 1821. Σκόπευε να ακολουθήσει το δικηγορικό επάγγελμα του πατέρα του. Όταν τυπώθηκε η πρώτη συλλογή του, Τα Τραγούδια της Πατρίδος μου (1886) είχε πάρει τη απόφαση του να έχει την ποίηση ως βασική ενασχόληση.