Χρόνια πολλά, ρε. Καλή χρονιά, ρε. Με το δεξί να υποδεχθείτε την Πρωτοχρονιά, ρε.
Τι είναι αυτά; Ανύπαρκτα πράγματα είναι. Ουδείς γεννημένος έχει σχέση με το χρόνο. Μ’ αυτό που αποκαλούν «χρόνο».
Μόνον όποιος δεν επικοινωνεί με το πνεύμα του υπολογίζει στην ατζέντα του το χρόνο. Ασχολείται με το χρόνο, μέγεθος ανύπαρκτο, εντελώς. Επιτόπου είναι εκτός εαυτού, και μακριά από αλήθειες ύπαρξης, όποιος κόψει σε φέτες αυτό που θεωρείται «χρόνος» και τον παίζει σε ώρες, ημέρες, εβδομάδες, έτη, αιώνες.
Στον άχρονο χρόνο της Δημιουργίας δεν υπάρχουν αυτά. Δεν υπήρξαν ποτέ. Γνήσιος βαρβαρισμός είναι να παραδώσει κανείς το Είναι του στο χρόνο. Να τρέχει να προλάβει το χρόνο. Να προσπαθεί μια ζωή γήινη να προσαρμοστεί, να ανταγωνιστεί, να υπερνικήσει το χρόνο, κάτι άπιαστο, αόρατο, ανυπόστατο.
Η πρωτοχρονιά είναι των πεθαμένων. Των ζωντανών νεκρών. Γι’ αυτούς είναι το πάρτυ. Γιορτάζουν την κόλαση τους, διότι έχουν άγρια μεσάνυχτα από τις αλήθειες της αιώνιας ζωής. Ναι, η ζωή είναι αιώνια, και το άτομο αθάνατο. Αρκεί πρώτα να ξεγράψει, να ξεχάσει το χρόνο.
Ποια χρονιά και πρωτοχρονιά. Είτε αφορούν ανθρώπους, είτε πιγκουΐνους και σκνίπες είναι το ίδιο. Εγώ υπάρχω, εσύ υπάρχεις, όχι ο χρόνος. Όποιος κατάλαβε.
Διαβαστε ακομα: