Πέρυσι χάζευα καμιά φορά το Next Top Model. Παρ’ ό,τι ξέρω καλά, λόγω της δουλειάς που έκανα 25 χρόνια, πως άλλα είναι τα κριτήρια για το καλό μοντέλο από το στυλάκι που επιλέγουν τα τελευταία χρόνια στο GNTM. Άλλωστε καμιά δεν έκανε συγκλονιστική καριέρα. Τηλεόραση είναι, πιο λαϊκά θα είναι και πιο ισοπεδωτικά και πιο ριάλιτυ.
Η Βίκυ Καγια που από 15 χρονών έγραψε τη δική της ιστορία στο μόντελινγκ μέσω των περιοδικών θα είχε κοπεί κατά πάσα πιθανότητα από την Καγιά του GNTM. Ήταν και ντροπαλό κορίτσι, ξέρετε.
Έκανα χάζι, όμως. Το κοίταζα καμιά φορά. Φέτος με τα αγόρια δεν την πάλαιψα. Όλοι ξέρουμε ότι το μόνελινγκ είναι κατά βάση γυναικεία δουλειά. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα γυναικεία προϊόντα μόδας, beauty, αξεσουάρ, αλλά και σπιτιού είναι 1.000% περισσότερα από τα αντρικά. Η παγκόσμια αγορά απευθύνεται στη γυναικεία κατανάλωση.
Δεν εννοώ ότι είναι ”γυναικωτό” επάγγελμα, σε καμιά περίπτωση. Απλά η ζήτηση για μοντέλα σταρ που γνωρίζουμε όλοι είναι γυναίκες, είτε σούπερ σταρ του παρελθόντος, είτε σημερινές. Πόσοι ξέρουν την Ναόμι, την Ρατακόφσκι, τις Χάντιντ, την Σιζέλ, την Σίντυ Κρώφορντ και πόσοι τον Νταίηβιντ Γκάντι, τον Εβάντρο Σολντάτι ή τον Λάκυ Μπλου Σμιθ, που είναι κορυφές στο είδος τους.
Επάγγελμα όπου είναι αδικημένοι οι άνδρες. Βαρέθηκα να τους βλέπω να διαγωνίζονται μαζί, άνδρες –γυναίκες, λες και πρόκειται για ταγκό και ρούμπα, όχι για μόντελινγκ. Και μην πω τίποτα βαρύ για τα tasks που τους βάζουν. Όσο δε για το θέμα ποιος είναι σημαιοφόρος στην κατινιά, άντρας ή γυναίκα, μάλλον θα πω ισοπαλία είμαστε, αν δεν κερδίσαμε κιόλας οι άντρες
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ στο ”ΟΚ!” έχει την υπογραφή του Πέτρου Κωστόπουλου, πρώην και για πολλά χρόνια εκδότη περιοδικών σχετικών και με το μόντελινγκ.
Διαβαστε ακομα: