Σκέπτεται την προσωπική του κονόμα όταν ξεκινάει ένα έργο ο δημόσιος λειτουργός. Ο δήμαρχος, ο υπουργός, ο περιφερειάρχης. Ο κάθε -άρχης. Ο καθένας που εκπροσωπεί μια αρχή. Η κουβέντα δεν είναι συγκεκριμένη, είναι θεωρητική. Αφηρημένη τέχνη είναι. Δεν αναφέρεται σε κανένα πρόσωπο.
Λαμβάνεις υπ’ όψιν το προσωπικό κίνητρο. Πετάς σα σκάρτα τσόφλια αυτά που λέγονται, να ξεκινήσουμε τη δουλειά για να ωφεληθεί ο αθλητισμός, να βοηθηθεί η παιδεία, είναι απαραίτητο για τον λαό. Και για να μην πονηρεύομαστε μέσα στο προσωπικό κίνητρο δεν είναι απαραίτητο το τι θα βάλει στο παντελόνι ο άρχης. Μετράει και το γεγονός ότι το έργο πιστώνεται σ’ αυτόν ως προσωπική επιτυχία. Έκανε κάτι για το οποίο οι προηγούμενοι αδιαφόρησαν ή ήταν ανίκανοι να το ξεκινήσουν.
Σχετικά με το γήπεδο του… Παναθηναϊκού στο Βοτανικό. Κακώς το λένε έτσι. Πρώτον, δεν θα κτίσει ο Παναθηναϊκός. Δεύτερον δεν θα ανήκει στον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός είναι μια… ευκαιρία, ένας λόγος για να μπει στην πρίζα ένα πρότζεκτ, του οποίου η ολοκλήρωση και στη συνέχεια η λειτουργία θα αποφέρει οφέλη σε… κάποιους.
Η επανεκκίνηση της ”διπλής ανάπλασης”. Στο χώρο που βρίσκεται το… αρχαίο γήπεδο στη Λεωφόρο και σε κάποια περιοχή του Βοτανικού, όπου τα τελευταία χρόνια κατελήφθη από κτήρια γραφείων, υπηρεσιών, εμπορικών κέντρων, μικρών και μεγάλων. Κι όλα αυτά διότι πριν από δυο δεκαετίες υπήρχε το φιλόδοξο πλάνο της ”διπλής ανάπλασης” με κεντρικό άξονα να σηκωθεί εκεί το γήπεδο.
Τι θα κερδίσουν οι επενδυτές για να… συμβάλλουν στην ανάπλαση; Αυτό είναι το ζητούμενο. Καλά και απαραίτητα τα σχέδια που θα ομορφήνουν την πόλη, που θα της δώσουν ανάσες (π.χ. με το υπόγειο πάρκιν στο χώρο της Λεωφόρου), αλλά οι δουλειές προχωράνε όταν υπάρχουν περιθώρια εκμετάλλευσης των διαθέσιμων κεφαλαίων.
Διαβασε ακομα: