Ο διαιτητής είναι στο ποδόσφαιρο ο πονηρός της πιάτσας. Ο πιο πονηρός. Μανούλα στις ματσαραγκιές. Το μυαλό του πάει εκεί που δεν φτάνει ο ποδοσφαιριστής, ο δημοσιογράφος, ο προπονητής, το λαμόγιο της ΠΑΕ. Ο πιο έξυπνος της κάθε ομάδας.
Υπ’ όψιν ότι ο διαιτητής δεν ανήκει στο ποδόσφαιρο. Όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, στην πραγματικότητα ο διαιτητής δεν έχει σχέση με το… ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό, άλλωστε, εκδιώκεται από τον πλανήτη της διαιτησίας όποιος μετά το τέλος της καριέρας του μεταπηδήσει στο χώρο του… ποδοσφαίρου. Γίνει στέλεχος επαγγελματικό σε ΠΑΕ, σε ποδοσφαιρική Ένωση ή Ομοσπονδία.
Χομπύστας μπαίνει στη διαιτησία, στη σχολή διαιτησίας και στην πορεία εξελίσσεται μέχρι και πανούργος. Διαφορετικά είναι μάλλον αδύνατον να επιβιώσει, να ανέβει κατηγορίες, να φτάσει στην κορυφή. Μ’ άλλα λόγια το ποδόσφαιρο είναι που… υποχρεώνει τον νεαρό διαιτητή, ο οποίος εξ ορισμού θα συμβιβαστεί, να μη σφυρίζει ό,τι βλέπουν τα ματάκια του σ’ όλα τα ματς.
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν οι μεγάλοι και οι μικροί. Οι ομάδες με πολύ κόσμο κι εκείνες με τόσους οπαδούς όσους χωράει ένα λεωφορείο. Αυτό οφείλει να το γνωρίζει ο διαιτητής αν δεν θέλει να τον στέλνουν σπίτι του. Με μια πρόχειρη απόφαση και χωρίς καμιά διαδικασία.
Είναι τέτοιο το παιχνίδι που ένα, μόνο ένα σφύριγμα διαιτητή πιθανότατα να κρίνει το αποτέλεσμα του αγώνα. Να, γιατί οοοοοόλοι οι πρόεδροι, κι όταν λέμε όλοι εννοούμε οοοοόλοι, έχουν την αγωνία του διαιτητή. Πώς να τον πλησιάσουν. Μήπως προλάβει ο αντίπαλος. Αν θα μας σφάξει. Αν μας παίξει στα ίσα. Αν δεν κωλώσει στις απειλές, ότι θα τον μεταθέσουν, ότι θα τον στριμώξουν στο ξύλο, ότι θα βγάλουν φώτο με την γυναίκα του να ξενοπηδιέται.
Η βρωμιά των παραγόντων των ομάδων από τη μια και από την άλλη επειδή ο διαιτητής είναι εντελώς ξεκρέμαστος, τον κάνουν να υπολογίζει κάθε κίνηση του. Κάθε επαφή του. Με τον προστάτη του ή με τον όποιον θέλει να κάνει παιχνίδι μαζί του.
Διαβαστε ακομα: