Είναι θρησκεία η μουσική. Το είπε ο μεγαλύτερος Ινδός μουσικός του καιρού μας. Αυτός που έκανε γνωστή την Hindustaniclassical music στην Ευρώπη και την Αμερική και φορτώθηκε με τιμές και βραβεία, μακριά από την πατρίδα του.
”Είναι θρησκεία η μουσική”, μια απλή ατάκα με αλήθεια και βάρος αν κανείς δεν περιορίζεται στις λέξεις. Με ιερότητα πλησιάζεις τη μουσική κι αυτή σε οδηγεί στην πνευματική και συναισθηματική υπέρβαση, κι αυτό είναι καλό – κάπως έτσι το εννοεί ο Ραβί Σανκάρ. Και τα ναρκωτικά; Αυτά είναι κακό πράμα, είπε και το εννοεί ο δάσκαλος. Να, όμως, που ήταν όλοι πρεζάκηδες οι ροκάδες και οι ποπάδες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, εκείνοι που αναγνώρισαν τον Ραβί Σανκάρ. Που επηρεάστηκαν από τη μουσική του και το όργανό του, το σιτάρ.
Το μπουζούκι της Ινδίας είναι το σιτάρ. Διαφορετικό. Με 21-23 χορδές, εργαλείο αιώνων, παράγει μουσικούς ήχους με ρίζες χαμένες στο παρελθόν. Το σιτάρ πατάει στο αριστερό πόδι του οργανοπαίκτη και στο δεξί του γόνατο. Παλιά μέσα στα υλικά για να φτιαχτεί το όργανο χρησιμοποιούσαν και κόκκαλα ελαφιού.
Θρησκεία η μουσική, λοιπόν. Όχι μαστούρα, όπως η κανονική θρησκεία. Με κεριά και λιβάνια, προσευχές και νηστείες ο βαρεμένος φανατικός του κάθε δόγματος. Πρεζάκιας σκέτος ο χουλιγκάνος πιστός της θρησκείας ζητάει τη δόση του κι είναι ικανός για το χειρότερο κακό να προκαλέσει στον άλλον στο όνομα του Θεού και του προφήτη του. Τα βλέπουμε και στις μέρες μας.
Ο George Harrison (1943-2001) των Beatles, μέγας λειτουργός της κιθάρας, ένοιωσε ότι είδε το φως όταν άκουσε σιτάρ από τον Ραβί Σανκάρ (φώτο). Το 1965 έτρεξε στην Ινδία να μυηθεί στο όργανο, γνωστό και στο Πακιστάν. Ο Τζωρτζ Χάρισον είναι ο απόστολος του σιτάρ στη δύση.
Ο Ραβί Σανκάρ γεννήθηκε το 1920 και πέθανε στις ΗΠΑ σα σήμερα 11 Δεκεμβρίου, το 2012. Ανήλικος ακόμα ήταν χορευτής στο θίασο του αδελφού του που έκανε περιοδείες σ’ όλον τον κόσμο. Μετά αφοσιώθηκε στο σιτάρ. Έπαιξε στο μυθικό φεστιβάλ του Γούντστοκ, το 1969. Δίδαξε σιτάρ σε πολλά αμερικάνικα πανεπιστήμια.
Διαβαστε ακομα:
ΜΑΓΑΖΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΑΛΛΑ…
