Ο αποδυτηριάκιας ποτέ και κανέναν δεν αποκάλεσε μαλάκα. Ποτέ δεν απευθύνθηκε σε αναγνώστη ή σε επώνυμο της ποδοσφαιρικής πιάτσας για να του πει ”Είσαι μαλάκας”. Ο αποδυτηριάκιας ήταν πάντα ευγενής. Αν άνοιγε διάλογο από τη στήλη του, στην τελευταία σελίδα της φυλλάδας, έγραφε ”Κύριε μαλάκα”. Όχι σκέτο μαλάκα.
Ίσως είναι το πρώτο μέσο ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ”, όπου ένας καθημερινός σχολιογράφος, εννοώ την εξοχότητα μου, που έκανε χρήση της λέξεως μαλάκας. Γιατί, όχι; Δεν είναι ύβρις, κακώς θεωρείται υβριστική. Ό, τι αληθινό, οφείλουν όλοι να το αποδέχονται. Πως αλλοιώς να πεις τον μαλάκα; Ηλίθιο. Ανόητο. Βλάκα. Ανίκανο. Γελοίο. Αμόρφωτο. Καραγκιόζη. Αχαίρευτο. Μπουνταλά. Ένα κάρο άλλους χαρακτηρισμούς παρόμοιους.
Μην αγνοούμε πως η πλέον πολυχρησιμοποιούμενη λέξη στην καθημερινότητα το Έλληνα είναι αυτή. Μαλάκας. Κι όμως αποφεύγουν να τη γράψουν κανονικά. Ολόκληρη. Της αφαιρούν κάποια γράμματα. Μαλ@@ας π.χ..
Τι θα πει Μαλάκας; Πρόκειται για λέξη παλιά. Της αρχαίας ελληνικής. Θα πει ο μαλακός. Ο μαλθακός. Εκείνος που δεν είναι σκληρός. Βασικό αυτό. Ποιο; Ότι ο Έλληνας, ο νεοέλληνας, όχι ο αρχαίος πρόγονος, δεν είναι σκληρό καρύδι. Προσφορά έκανε ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ”, που πρωτοκυκλοφόρησε σα σήμερα 30 Νοεμβρίου, το 1982, να φωτίζει αυτή τη γονιδιακή αδυναμία της φυλής μας. Ναι, είμαστε μαλάκες. Μαλθακοί. Όχι χτισμένοι με μέταλλο σκληρό.
Διαβαστε ακομα: