Είπα τη γνώμη μου γι’ αυτόν. Και ο ποδοσφαιριστής χωρίς ποιότητα να είναι ένα ”Μαραντονάκι”.
Όσο, λοιπόν, θαυμάζω τον ποδοσφαιριστή Μαραντόνα, τον οποίον εκτιμώ ως το απόλυτο, το υπέρτατο μέτρο για το ποδόσφαιρο των ονείρων, τόσο δεν με κέρδισε ο θεός της μπάλας με τα καμώματα του. Και, βέβαια, δεν θα χάσει σε τίποτα από την εκτίμηση μου ο θεός επειδή στην εξωγηπεδική του ζωή ήταν αλανιάρης. Ένας σκέτος αλητάκος.
Μια κουβέντα του Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ό.τι πιο ακριβό βγήκε από το στόμα του. Με αφορμή τον θάνατο του, που είναι λάθος να τον χαρακτηρίζουν πρόωρο, όταν είχε συνεχώς τη ζωή του πάνω σε βράχια και σε λάμες, γράφτηκαν πολλά. Τι έκανε, τι είπε. Στέκομαι στην εξής ατάκα του, όταν τον είχαν ρωτήσει τι θα ήθελε να γράψουν στην ταφόπλακα του:
– Ευχαριστώ τη μπάλα.
Η πιο μεγάλη αλήθεια. Τι είπε; Να κάνω τη μετάφραση. Ένα ρεμάλι θα ήμουν, αν δεν υπήρχε ποδόσφαιρο. Ουδείς πέρα από τη γειτονιά μου θα ασχολούνταν μαζί μου, αν δεν ήμουν ο Μαραντόνα των γηπέδων. Δόξα, χρήματα, γκόμενες, γνωριμίες υψηλές και λατρεμένος από εκατομμύρια ανθρώπων, όλα τα κατέκτησε με τη μπάλα.
Διαβαστε ακομα: