Ήταν εφημερίδα όχι σαν τις άλλες. Ακόμα κι αυτοί που δεν την αγόραζαν, συμφωνούν ότι ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ” ήταν κάτι άλλο. Και ποιο είναι αυτό που έκανε ξεχωριστή τη φυλλάδα; Δεν έψαχνε πελάτες. Δεν έβγαινε στο μπαλκόνι να πουλήσει παραμύθι, στην πλατεία και τη γαλαρία, ότι είμαστε μαζί σας. Απίστευτο για προϊόν καταναλωτικό, όπως τέτοιο είναι και η εφημερίδα.
Τι κάνει ο έμπορας, που πουλάει σοκολάτες και προφυλακτικά, αυτοκίνητα και παπούτσια, ποτά και κινητά; Ό,τι άλλο. Αυτό που προσπαθεί και ο κομματάρχης, να πείσει τον κοσμάκη ότι είμαι ο καλύτερος, ότι εγώ είμαι για εσάς. Μ’ άλλα λόγια, όσοι πλασάρουν κάτι, δεν είναι αυτό που είναι οι ίδιοι, αλλά αυτό που θέλει ο κόσμος.
Από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ”, το 1982, ημέρα Τρίτη, σα σήμερα 30 Νοεμβρίου, μέχρι που κατέβασε ρολά τον Οκτώβριο του 2011, ποτέ δεν έκανε τα πούστικα ”καλοπιάσματα” με τον αναγνώστη. Εμείς σε εκφράζουμε, εμείς σε καταλαβαίνουμε, υπάρχουμε για σένα. Σάπια πράγματα, ψεύτικα και φτηνά.
Όχι, ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ” δεν ήταν με τον αναγνώστη. Ξεροκέφαλος ήταν. Ούτε και με τον φανατικό, τον συστηματικό αγοραστή της φυλλάδας. Που δεν νοούσε ότι θα περάσει η μέρα χωρίς να διαβάσει ”ΦΙΛΑΘΛΟ”. Αυτοί που πήγαιναν κάθε πρωί στο περίπτερο να πάρουν τη δόση τους, αυτοί ήτανε με τον ”ΦΙΛΑΘΛΟ”. Γνωρίζοντας ότι δεν είναι ”δικό τους”. Με την ομαδάρα τους, με το κόμμα τους, με την κοινωνία τους, με τον τρόπο που μεγάλωσαν.
Μια τέτοια σχέση ανεξαρτησίας και συνωμοσίας είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στον ”ΦΙΛΑΘΛΟ” και τον αναγνώστη του. Μ’ αγοράζεις, αλλά δεν κάνω το κέφι σου. Να σου πω ότι έχεις ομαδάρα, ότι σε αδικάει η πουτάνα η κοινωνία, συμπαραστέκομαι στον καϋμό σου, είμαι το βάλσαμο σου.
Διαβαστε ακομα: