Να συμφωνήσουμε πρώτα σε κάτι. Πεθαίνει ο Μαραντόνα, πάει στον άλλον κόσμο, εκεί απ’ όπου δεν υπάρχει γυρισμός, και το σύμπαν στη γη πλημμυρίζει με φωτογραφίες του μέγιστου ποδοσφαιριστή. Με ατέλειωτα ρεπορτάζ σχετικά με τη ζωή του κορυφαίου ποδοσφαιριστή. Γιατί αυτός ο χαμός; Για έναν ποδοσφαιριστή, μη ξεχνιόμαστε.
Βρήκε το φάρμακο για τον κορονοϊό ο Ντιέγκο Μαραντόνα; Όχι. Το ελιξήριο της νεότητας, μήπως; Το βότανο που σταματά τα γηρατειά. Κλωτσούσε μια μπάλα ο παικταράς, όχι κάτι άλλο. Δεν έγραφε μουσική αιώνια, που ακούγεται στους αιώνες. Κανένα του έργο ζωγραφικής ή γλυπτικής δεν υπάρχει σε κανένα μουσείο.
Ο πιο σημαντικός καλλιτέχνης του καιρού μας, ο πιο σπουδαίος επιστήμονας, ο πιο καταξιωμένος πολιτικός αν πέθαινε, δεν θα γνώριζε ο θάνατος του τέτοια δημοσιότητα, όπως αυτή του Μαραντόνα. Τι λέμε; Ποιον κρίνουμε; Όχι βεβαίως τον Μαραντόνα. Την ανθρωπότητα κρίνουμε.
Όχι, ούτε τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα κρίνουμε. Μακριά αυτή η διαχρονική ανοησία της κατηγορίας. Του αναθέματος. Λες και πριν ή μετά τον Χριστό, προ ή μετά την ανακάλυψη του ποδοσφαίρου το δίποδο άλλαξε, βελτίωσε ποιοτικά τη ζωή του, επειδή γεννιέται και πεθαίνει με την κατηγορία στο στόμα. Ότι αυτοί φταίνε, ότι εκείνοι είναι οι κακοί.
Αυτός είναι ο άνθρωπος. Μας το είπε μια φορά ακόμα ο θάνατος του Μαραντόνα. Ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ βαθειά μέσα στη ψυχή του ανθρώπου. Γι αυτό έκανε αίσθηση στον άνθρωπο του πλανήτη ο θάνατος ενός θεού. Ενός ποδοσφαιριστή πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο των μεγάλων ποδοσφαιριστών.
Διαβαστε ακομα: