Ο χαμός. Για ένα τίποτα. Ντόρος μέγας για το ιστορικό γεγονός. Πέσανε τα λόγια τα παχειά και αφράτα, πλακώσανε και οι φωτογραφίες, διότι εδώ είναι Ελλάδα, καφενείο από τα παλιά χρόνια, και ψοφάμε για ταρατατζούμ. Βάλτε να πάμε , πήγαμε. Ο Παναθηναϊκός, επιτέλους, απέκτησε γήπεδο. Στο Βοτανικό. Που σημαίνει ότι η κοροϊδία συνεχίζεται. Και γιατί όχι να μην κρατήσει άλλα εκατό χρόνια.
Η σοβαρή κυβέρνηση, ο σοβαρός υπουργός, ο πιο σοβαρός δήμαρχος και πιο σοβαροί απ’ όλους οι εκπρόσωποι του Παναθηναϊκού, όλοι αυτοί το έκτισαν το γήπεδο. Αυτό έγινε! Για μια φορά ακόμα κτίστηκε το… όνειρο. Αυτό έγινε! Να, γιατί είναι δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί, το ίδιο και οι παπαρδέλες στα πρωτοσέλιδα, διότι όλοι ξαναείδαν το γήπεδο στον… ύπνο τους.
Τι έγινε στο ξύπνιο τους και στο ξύπνιο του κόσμου, για να κάνουμε ταμείο; A memorandum of understanding. Ένα τέτοιο χαρτί υπογράφτηκε από τις ενδιαφερόμενες πλευρές. Ένα MOU, όχι ένα ΜΟΑ. Όχι ένα memorandum of agreement. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Αν ήταν το ίδιο, της ίδιας σημασίας και της ίδιας αξίας, τότε στις μπίζνες και στις σοβαρές εμπορικές συμφωνίες θα αρκούσε το ένα από τα δυο.
Για το… όνειρο του γηπέδου, που ο Τσίπρας το έκανε πραγματικότητα στο Γουδή, όχι στο Βοτανικό, όπως το είχε κτίσει η πρώην δήμαρχος Ντόρα Μπακογιάννη, σ΄ αυτή τη δόση υπέγραψαν ένα άνευ ουσίας και δέσμευσης χαρτί. Ένα ΜΟU. Είναι σα να έδωσαν τα χέρια. Σα να έκαναν μια χειραψία. Τίποτα περισσότερο. Μόνον ο Τσίπρας; Όλοι οι πρωθυπουργοί όλο και κάτι συνέβαλαν στο… όνειρο.