Φίλος, μηχανικός που για 15 χρόνια πηγαινοερχόταν στο Λίβανο, προ ημερών μου είπε ”Τέλος”. Και χωρίς πολλά μου εξήγησε: ”Δεν υπάρχει τίποτα όρθιο εκεί, ειδικά μετά την έκρηξη τον περασμένο Αύγουστο στη Βηρυτό, αν ήμουν Λιβανέζος θα θρηνούσα κάθε μέρα…”.
Οι Αρμένιοι και οι Αζέροι σταμάτησαν τον μεταξύ τους πόλεμο μέχρι να τον ξαναρχίσουν. Πιθανόν ενωρίτερα από την προσωρινή ειρήνη που συμφώνησαν. Στη Συρία το έργο πρώτα θα κλείσει δεκαετία και βλέπουμε. Ο Ερντογάν δεν καταλαβαίνει Μωάμεθ και δεν κλείνει μέτωπα, σ’ όλα όσα είναι ανοικτά κάνει παιχνίδι κι αυτός.
Ποιος έχει δίκαιο; Όλοι. Ποιος έχει άδικο; Όλοι. Και δεν υπάρχει μια δύναμη ανώτερη, ο Θεός ας πούμε, μόνο με το δακτυλάκι του, το πιο μικρό από τα δώδεκα, να σταματήσει το κακό. Σα να μοιάζω της Ηλέκτρας, το κεντρικό πρόσωπο στην τραγωδία του Σοφοκλέους. ”Που είναι η οργή των θεών για το άδικο;… ” έψαχνε στο χάος των ουρανών και μέσα στον πόνο της η κόρη του Αγαμέμνονα.
Η μάνα της Ηλέκτρας, η Κλυταιμνήστρα σκότωσε τον άντρα της με τον εραστή της Αίγισθο, τον ξάδελφο του Αγαμέμνονα. Ο αδελφός της Ηλέκτρας Ορέστης σκοτώνει την μάνα του Κλυταιμνήστρα. Και λένε αυτά είναι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, δεν συνέβηκαν στην πραγματικότητα, θέατρο ήταν.
Το ίδιο με τον πόλεμο στην Τροία. Ψάχνουν ακόμα αν έγινε αυτός ο πόλεμος, μάλιστα για πάρτη της ωραίας Ελενίτσας, κι αν πράγματι υπήρξε η Τροία. Τι σημασία έχει αν είναι αλήθεια όσα έγραψε ο Όμηρος, ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ; Αν αυτά που έγραψαν βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα ή όχι. Αν τα εμπνεύστηκαν ή τα έπλασαν δραματουργικά.
Σημασία έχει ότι το ανθρώπινο είδος με τον γνωστό ρυθμό, όπως το φωτίζει η Ιστορία, είναι καταδικασμένο. Δεν γλυτώνει. Και άσε την Ηλέκτρα να ζητάει από τους Θεούς την τιμωρία των κακών. Μα, δεν υπάρχουν κακοί. Άνθρωποι υπάρχουν. Και έχουν την πρόνοια των Θεών.
Διαβαστε ακομα: