Πιτσιρικάδες είμασταν και ψοφάγαμε για γκόμενα. Και έπαιζε ο μύθος ότι εύκολα η δουλειά γινόταν με την αλλοδαπή τουρίστρια. Από τον ευρωπαϊκό βορρά (φώτο). Μύθος λέω διότι προσωπικά τουλάχιστον δεν θυμάμαι να έριξα καμιά Σουηδέζα και Δανέζα, παρ’ ό,τι ήμουνα παιδί μπάνικο.
Να πω με την ευκαιρία τι έκανε εντύπωση στις ξένες, γενικά στους ξένους, σε μένα και σ’ όλα τα ελληνοπούλα. Οι άνθρωποι ήταν μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Στην παραλία, στο τραίνο, στο καράβι. Σε κομπλεξάρανε. Και γιατί εσύ δεν είχες τέτοια… τρέλα, και γιατί μάλλον δεν ήταν ευγενικό να διακόψεις το κορίτσι όσο διαβάζει βιβλίο, για να την φλερτάρεις.
Ποια είναι η κουβέντα. Με το που γίνεται γνωστό ότι θα ξαναγίνει lockdown, σκάσανε ουρές έξω από τα βιβλιοπωλεία. Ναι στα σουπερμάρκετ για τις απαραίτητες προμήθειες στην καβάτζα. Ναι και για να εκμεταλλευτούμε την ώρα μας στην καραντίνα. Ευχάριστο αυτό. Στο lockdown έχουμε έχουμε χρόνο. Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τι κάνουμε; Μήπως μια πρόταση είναι να διαβάσουμε κανένα βιβλίο. Μόνο ένα; Είπαμε. Χρόνος υπάρχει διαθέσιμος.
Το λέω απώλεια να μην έχει διαβάσει κανείς κάποια από τα αριστουργήματα που έχουν γραφτεί. Άλλο διαβάζω για να διαβάσω, που έχει τη γοητεία του. Χαίρομαι την ατομικότητα μου, δεν τη μοιράζομαι μ’ άλλον και τη βιώνω με την ανάγνωση βιβλίου. Κι άλλο δεν έχω αποκτήσει καν επαφή με κάποια από τα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνικής δημιουργίας.
Με τον κορονοϊό είναι η μοναδική ευκαιρία. Κλείνεις το ρημάδι που λέγεται τηλεόραση που σου δίνει ελάχιστα πράγματα και με πολύ φτηνό τρόπο και μπαίνεις στον κόσμο του βιβλίου. Όπου με εύπεπτο και ποιοτικό τρόπο ο διαχρονικής αξίας συγγραφέας σε μυεί σ’ αυτό που λέμε ανθρώπινες σχέσεις. Σε καλεί να περπατήσεις μια ιστορία κλασική και αιώνια, η οποία θέλεις δεν θέλεις φωτίζει και τη δική σου προσωπική ζωή.
Διαβασε ακομα: