Έχουν γραφτεί ύμνοι για την κυρία Μάγδα Φύσσα. Ειδικά τα κανάλια το ‘χουν παρατραβήξει, μέχρι που περιμένουν την γυναίκα να βγει έξω από την πόρτα της. Για να την φωτογραφίσουν. Να της πάρουν μια δήλωση. Δεν έχει σημασία τι θα πει η κυρία Μάγδα, αρκεί κάτι να ξεστομίσει. Έστω μια ατάκα, μια λέξη μόνο.
Είναι θέμα η μάνα η οποία ορφάνεψε από τον γιο της. Τον δολοφονημένο από στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Ακόμα και να επαναλάβει μια φράση της η κυρία Μάγδα, πάλι θα παιχθεί πανελλήνια από τα μήντια.
Το πράμα ξέφυγε. Ο κατινισμός των ΜΜΕ, ιδιαίτερα των καναλιών δεν παίζεται. Και κανείς δεν τολμάει να πει κουβέντα, να μιλήσει για την αξία του μέτρου. Ότι στην ιστορία του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα χάθηκε το μέτρο. Ότι γίνεται άμετρη και χυδαία εκμετάλλευση του χαμού του γιου και του πόνου της μάνας.
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις…
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω… Είναι οι στίχοι ενός από τα πρώτα ποιήματα του κομουνιστή Γιάννη Ρίτσου, που το έγραψε μετά την απεργία καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, το 1936. Έβαλε τη μουσική ο γίγαντας Μίκης Θεοδωράκης και το τραγούδι βγήκε σε δισκάκι 33 στροφών, το 1961, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω… Μιλάει ο ποιητής, δεν μιλάει καμιά μάνα σπαρακτική για το καμάρι της που σκοτώθηκε στην απεργία. Μιλάει η βωβή εικόνα (φώτο) της μάνας πάνω στο νεκρό σπλάχνο της. Ε, τότε, δεν υπήρχαν κανάλια να κανιβαλίσουν με πρωϊνά, με big brother, με σαχλοσήριαλ, και μην αφήσουν απ’ έξω κάμποση Μάγδα Φύσσα, για να πουλήσουν το μούσι τους. Το παραμύθι τους.
Διαβαστε ακομα: