ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Η τηλεόραση σήμερα είναι το πιο ιδιοφυές Κολοσσαίο γιατί οι θεατές δεν πληρώνουν εισιτήριο και ούτε καν μετακινούνται για να δουν το θέαμα και το αίμα και το πνεύμα των μονομάχων. Στα πλαίσια αυτά ο Μεγάλος Αδελφός (Big Brother) δεν είναι οργουελικό μυθιστόρημα αλλά σενάριο καθημερινό, όπου οι ευφυείς μιντιάρχες δίνουν στην ανοησία των κοινών θνητών ανόητα θύματα για αιματοχυσία προς τέρψη του κοινού χωρίς κοινό νου όμως.
Το αντράκι από την Κρήτη ξεστόμισε μια αντρική κουβέντα που είναι συνήθεια καθημερινή όταν οι ανασφαλείς άντρες λένε για το μέγεθος και τις επιδόσεις που θα’ θελαν να έχουν, ξεχνώντας πως ο βιασμός δεν είναι σεξουαλική επίδοση αλλά βαθύ τραύμα από τον βιασμό που έγινε στον ίδιο στην παιδική ηλικία (ο βιασμός δεν είναι σχεδόν ποτέ σωματικός πλην εξαιρέσεων).
Βγήκαν όμως οι θύτες να σκίσουν τα ιμάτιά τους πως δεν ανέχονται σεξιστικά σχόλια και ως άλλες de Beauvoir να αναθεματίσουν το αθυρόστομο αντράκι που του ξέφυγε κάτι που με το οποίο οι άντρες οδηγοί στολίζουν συνεχώς τον γυναικείο πληθυσμό που οδηγεί. Ταυτόχρονα στην «αγία» οικογένεια ο κάθε άντρας θεωρεί υποχρέωση να τιμωρεί το θήλυ και με λίγο ξύλο γιατί έμαθαν από τον de Sade πως ο πόνος φέρνει και ηδονή και πως η σκληρότητα του φαλλού είναι συνάρτηση και του ξυλοδαρμού που συνήθως πάει αναλογικά με τις σωματικές διαστάσεις (οι άντρες των gym θεωρούν πως η μυική ένταση των κοιλιακών μεταφράζεται αυτόματα και σε φαλλική – οι δυστυχείς!).
Δυστυχώς οι εποχές μας έχουν ένα άρωμα ανάπτυξης και μια βρώμα βαρβαρότητας που κάνουν το χθεσινό μολύβι να φαίνεται σαν ατόφιο χρυσάφι που θαμπώνει τα ελάχιστα λειτουργικά κύτταρα του εγκεφάλου, έτσι που τυφλοί και μοιραίοι οι άνθρωποι να βαδίζουν προς τα σκατά θεωρώντας τα επιτυχία, ευτυχία και δύναμη, ανύποπτοι όμως για το τέλος που καραδοκεί αφού έτσι που την ζωή τους ρήμαξαν στην άκρη αυτής της πόλης, σαν μετανάστες θα ζητούν τα ελάχιστα λεπτά δημοσιότητας που προσφέρει ο Μεγάλος Αδελφός σαν τη μόνη ανάσα ζωής όπου τα εν οίκω αν δεν γίνουν εν δήμω δεν υπάρχουν.
Απο το καρτεσιανό «σκέφτομαι άρα υπάρχω», φτάσαμε στο να κοιταζόμαστε για να υπάρξουμε και να γδυνόμαστε μήπως και μας δούνε…
ΠΗΓΗ zougla.gr