Ο ποδοσφαιριστής ακόμα κι αν δεν γουστάρει τον προπονητή, περιμένει απ’ αυτόν να του πει τούτο και το άλλο. Ακόμα κι αν δεν τον παραδέχεται τον προπονητή, ο ποδοσφαιριστής στα δύσκολα περιμένει την καθοδήγηση από τον πάγκο. ”Κάνε αυτό… ”, ”Ξέχνα εκείνο που λέγαμε στα αποδυτήρια… ”, ”Άλλαξε πλευρά…. ΄΄. ”Μην αφήνεις τον τάδε από τα μάτια σου… ”. Τέτοια.
Ο προπονητής είναι ”παρών” στον αγώνα. Δεν είναι θεατής σκέτος. ”Συμμετέχει στο παιχνίδι και στα 90”. Η παρουσία του στον πάγκο, με κοστούμι ή με φόρμα εργασίας, είναι ουσιαστική. Ίσως χρειαστεί να παραμένει στην τσίτα διαρκώς και όρθιος, διότι πιθανόν να παρέμβει κάθε στιγμή. Να μεταφέρει ”μήνυμα” στους παίκτες ή σε παίκτη, να ετοιμαστεί να κάνει αλλαγή, και να κάνει αλλαγή ή όχι, τελικά.
Παναθηναϊκός- Άρης, προηγείται ο φιλοξενούμενος και στο πάγκο του γηπεδούχου δεν υπάρχει προπονητής. Υπάρχει, αλλά σα να μην υπάρχει. Υπάρχει ο Ισπανός Πογιάτος, αλλά δεν τον αισθάνονται οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Η ομάδα χάνει, η ομάδα δεν το έχει χάσει ακόμα το ματς, υπάρχει χρόνος, αλλά δεν υπάρχει προπονητής. Αυτός που έχει το λόγο. Και να δώσει οδηγίες, αλλά και ηθικό. Ότι τίποτα δεν τελειώσει, ότι κάντε αυτό κι εκείνο και το πράμα θα γυρίσει, ότι δικό μας είναι το ματς, από τύχη είναι μπροστά στο σκορ οι άλλοι.
Φοβερό. Οι παίκτες να περιμένουν να τους πετάξει κάποιος το σωσίβιο και ο σωσιβιάς να έχει πάει για τσουρέκια.
Διαβαστε ακομα: