Δεν γουστάρει να φορέσει μάσκα. Έχει τέτοιο δικαίωμα; Το ερώτημα τίθεται δημοκρατικά, όχι τραμπούκικα, διότι ο αρνητής της μάσκας δεν είναι μόνος του. Κυκλοφορεί κι αυτός στον κόσμο. Μπαίνει στο σουπερμάρκετ, στην τράπεζα, στην εκκλησία, στην ταβέρνα.
Άλλο δεν μ’ αρέσει, δεν αισθάνομαι καλά με τη μάσκα στη μούρη μου. Άλλο αυτό. Το ζήτημα είναι αν νομιμοποιείται πολιτικά και ηθικά ο πολίτης να μην προστατεύεται ο ίδιος, αλλά και να προκαλεί ανασφάλεια στους δίπλα του.
Από την άλλη, υπάρχει το ερώτημα αν το κράτος έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τη μάσκα. Αν νομιμοποιείται να προστιμάρει τον αντιστασιακό της μάσκας. Δεν έχουμε δικτατορία. Αποφασίζουμε και διατάζουμε.
Έχουμε δημοκρατία. Και στη δημοκρατία κανένας, ούτε πολίτης, ούτε κυβέρνηση, κάνει ό,τι του καπνίσει. Δεν πειθαρχεί όταν δεν γουστάρει να πειθαρχήσει. Θα πειθαρχήσει διότι έχει υποχρέωση να πειθαρχήσει. Επίσης, στη δημοκρατία δεν ισχύει η γνωστή χυδαιότητα, να γίνεται ό,τι θέλει η πλειοψηφία.