Οι καταλήψεις μαθητών στα σχολεία είναι μια πλάκα. Μια σκέτη πλάκα. Ασόβαρος είναι όποιος παίρνει στα σοβαρά αυτή την αστεία ιστορία. Που φτάνει τα όρια του γελοίου αν οι μαθητές στα σοβαρά κάνουν την πλάκα τους με τις καταλήψεις.
Δεν στέκεται… διάλογος για τις καταλήψεις, για τους αρνητές της μάσκας. Και τις κάθε είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας με τούτα και τα όποια άλλα… αιτήματα, τα οποία βγαίνουν στον αέρα με συνθήματα, απλά για να δικαιολογήσουν την παράσταση.
Για κλωτσές είναι η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, αν δείχνει… κατανόηση, τέλος πάντων αν αποδέχεται τον τραμπουκισμό των καταλήψεων. Όπως για κλωτσές και μάπες είναι η αντιπολίτευση, η κάθε αντιπολίτευση και οι γονείς που… συμπαραστέκονται στα… αγωνιζόμενα παιδιά τους.
Να παρασυρθούμε κι εμείς από το γενικό μπάχαλο και να μιλήσουμε σοβαρά; Υπεύθυνα. Γιατί, όχι. Με την προϋπόθεση, όμως, να κάνουμε τη συζήτηση στο δικό μας γήπεδο. Λοιπόν.
Γονιδιακά ο άνθρωπος είναι κτισμένος έτσι ώστε θαρρεί πως δηλώνει την ύπαρξη του με την παιδικού τύπου αντιδράσεις. Επανάσταση την λέει, αντίσταση, απεργία, διαδήλωση, κατάληψη κ.α. Επί της ουσίας τίποτα δεν έχει σημασία αν προέρχεται μετά από βία. Τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας αν η κυβέρνηση, το κράτος, υποχρεωθεί να το κάνει μετά από ”κοινωνική πίεση”. Οι πεζοδρομιακοί τσαμπουκάδες ένα ”αποτέλεσμα” έχουν. Μια άλλη υπουργική απόφαση, η οποία θα θεωρηθεί ”νίκη” των μαθητών και δεν θα αντέξει στο χρόνο.
Διαβαστε ακομα: