Μ’ αυτή την ιστορία του κορονοϊού, που δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα έχει άλλάξει τη ζωή μας, τι θυμήθηκα; Να βιαστώ να αναφέρω ότι και από επώνυμους και σοβαρούς ανθρώπους έχω ακούσει τρέλα πράγματα. Τα χαρακτηρίζω τρελά και παλαβά διότι αν τα μεταφέρω εδώ έτσι θα τα πάρει ο κόσμος.
Μήπως, όμως, τα απίθανα που έχω ακούσει και αποφεύγω να τα γράψω είναι αλήθεια; Άσε με εμένα. Μιλάμε γενικά, μήπως τα ΜΜΕ δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι τα μήντια είναι σκέτα βαποράκια. Άβουλα, ανεύθυνα δημοσιεύουν ό,τι τους πασάρουν, αν δεν είναι στο κόλπο, συνειδητά ή όχι.
Θυμήθηκα, λοιπόν, έναν μόρτη μεγαλοδημοσιογράφο ο οποίος το 2013 και για δέκα χρόνια δημοσίευε σε ιταλικές εφημερίδες ανύπαρκτες συνεντεύξεις με πρόσωπα που δεν είχε συναντήσει ποτέ. Και τι έγινε; Τα έγραφε από το μυαλό του ο Τομάζο Ντεμπενεντέτι, αλλά όπως γούσταρε να τα διαβάσει το αξιότιμον κοινόν.
Φοβερά πράγματα. Είχε «πάρει» συνεντεύξεις από τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, τον Δαλάι Λάμα, τον Λεχ Βαλέσα, τον Πάολο Κοέλιο, τον Φίλιπ Ροθ.
«Όλα ήταν ψεύτικα» παραδέχθηκε ο μάγκας, καθηγητής ιταλικών και Ιστορίας, παρακαλώ, ο οποίος… απείλησε να βγάλει βιβλίο μ’ άλλες παραμύθι φούρναρης συνεντεύξεις.
Αξίζει με την ευκαιρία να αναφερθεί και τούτο: Γύρω στο 1984 κάποιος δόκτωρ Φίσερ ισχυρίστηκε – απάτη, όπως αποδείχθηκε- ότι ανακάλυψε τα «Ημερολόγια του Χίτλερ» (φώτο) και επιτόπου αγόρασε τα δικαιώματα για να τα δημοσιεύσει το Stern, ενώ ενδιαφέρον έδειξαν οι Sunday Times, οι New York Times και το Newsweek.
Τα μήντια χρησιμοποιούνται, με τη θέλησή τους κι όχι, επειδή έτσι ή, αλλοιώς είναι διαπλεκόμενα στο παιχνίδι της εξουσίας, όπως την ορίζει η δυναμική και η κουλτούρα επικοινωνίας του κόσμου. Ο οποίος κόσμος, για να τα λέμε όλα, είναι και θύτης και θύμα.
Διαβαστε ακομα: