Ένα παιδαρέλι, πριγκηπόπουλο από το Μόναχο, γίνεται, δηλαδή τον κάνουν βασιλιά στην Ελλάδα, το 1832. Κάποιον 17χρονο Ότο στο όνομα, που δεν ήξερε και δεν ενδιαφερόταν για τίποτα.Δεν μιλάς για την Ελλάδα του σήμερα αν δεν ξέρεις τα βασικά. Ότι ένας τόπος, ο πιο σπουδαίος στη γη, μετά από 400 χρόνια υποταγμένος σε ασιάτη κατακτητή, έγινε ελεύθερο κράτος με ξένο βασιλιά.
Πρώτος κυβερνήτης, πάλι με τη σύμφωνη γνώμη των ξένων δυνάμεων, ανέλαβε ο Κερκυραίος διπλωμάτης, υπουργός εξωτερικών του τσάρου της Ρωσίας Ιωάννης Καποδίστριας, από τον Ιανουάριο του 1828, ο οποίος δολοφονήθηκε Σεπτέμβριο του 1831 στο Ναύπλιο. Στην πρώτη πρωτεύουσα της ελεύθερης και πάντα αλληλοσπαρασσόμενης Ελλαδίτσας. Λέμε τα βασικά, τα χοντρά, τα οποία δυστυχώς δεν τα γνωρίζουν πολλά, πάρα πολλά παιδιά. Λες και δεν διδάσκονται στα σχολεία, ίσως πάλι δεν γουστάρουν κάποια πολλά παιδιά να γνωρίζουν το παρελθόν της χώρας.
Μετά το Ναύπλιο το κέντρο κυβερνητικής ευθύνης, η διοικητική έδρα του κράτους μεταφέρθηκε στην Αίγινα. Και το 1834, σα σήμερα 18 Σεπτεμβρίου, πρωτεύουσα ονομάστηκε η Αθήνα με διάταγμα της αντιβασιλείας. Το κουμάντο δεν το είχε ο άσχετος βασιλιάς Όθων αλλά η αντιβασιλεία του. Ήταν ένα χωριό γύρω από την Ακρόπολη, όχι περισσότερο από 7.000 κατοίκους, η Αθήνα όταν κλήρωσε… πρωτεύουσα. Στην κληρωτίδα- λέμε τώρα χάριν αστεϊσμού- ήταν και τα μπαλάκια με τα ονόματα της Κορίνθου, των Μεγάρων, του Πειραιώς, του Άργους και του Ναυπλίου, που πραγματικά ήταν υποψήφιες πόλεις να γίνουν η πρώτη ουσιαστικά και μόνιμα πρωτεύουσα.
Σε τέσσερα χρόνια αφ΄ ότου ορίστηκε πρωτεύουσα η Αθήνα κτίστηκαν 4.000 περίπου νέες κατοικίες. Όλες αυθαίρετα! Όλες παράνομα. Λέμε αυθαίρετα και παράνομα διότι υπήρχε νόμος, υπήρχε κράτος. Ρωτάς, όμως, αν οι Έλληνες οι τότε- αλλά και οι σημερινοί- αν θέλουν να τους ελέγχει το κράτος;
Διαβαστε ακομα: