Είδα ταινία σε βίντεο και έφριξα από τη χυδαιότητα της. Την είχα για ποιοτική και μου προέκυψε ξετσίπωτο πορνό. Καπάκι προσθέτω το εξής; Μήπως αυτό το σύχαμα, που περισσότερο από περιέργεια το ‘φαγα στη μάπα μέχρι το 90, μέχρι το τελευταίο λεπτό της ταινίας, θα είχε θεωρηθεί κουλτουριάρικο εάν το είχε ευλογήσει η μασονία της κινηματογραφικής κριτικής;
Την ίδια τη φτηνή σε καλλιτεχνική αξία, την αισχρή ταινία, αν την υπογράφει σκηνοθέτης β’ εθνικής, τότε εύκολα την απορρίπτει ο καθένας. Θα την πει ντροπής πράμα, και ότι ο δημιουργός της με το απροκάλυπτο γυμνό εκβιάζει την εμπορικότητα. Ότι το σενάριο είναι αδύνατο, οι ρεαλιστικές σκηνές ψεύτικες. Από την άλλη, δεν λέει τα ίδια εάν παρουσιάζει το προϊόν η μαστοριά κουλτουριάρη κινηματογραφιστή.
Οι κριτικοί του σινεμά μίλησαν για αριστούργημα και τοποθέτησαν στις πιο τιμητικές θέσεις της Ιστορίας την ταινία του γιαπωνέζου Ναγκίσα Οσίμα, το περιβόητο «Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων», του 1976 (φώτο). Όποιος το έχει δει θα συμφωνεί πως δεν έχει ξαναγίνει τόσο χοντροκομμένο πορνό. Ούτε ένα πλάνο δεν υπάρχει όπου οι δυο πρωταγωνιστές να μην το κάνουν. Μπροστά στην κάμερα πηδιούνται ασταμάτητα, σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, με πάθος, με δάκρυα, με απελπισία. Κι όμως η ταινία περιλαμβάνεται σ’ όλες τις ταινιοθήκες, θεωρείται έργο τέχνης.
Ποιητής ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Οσίμα είχε πει τη μεγάλη κουβέντα. Ότι ο σεξουαλικός οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος, και ότι ο θάνατος είναι ο μέγιστος σεξουαλικός οργασμός.
Διαβάστε ακόμα: