Μόλις 2 φορές αισθάνθηκα την ανάγκη να παρέμβω ενεργά μέσω επιστολής στον κλειστό κύκλο επικοινωνίας του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» και η εφημερίδα μας, μου είχε κάνει την τιμή να δημοσιεύσει τις σκέψεις μου. Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω πάλι δυο λέξεις μόνο που ο χώρος του διαδικτύου σαν φτηνό υποκατάστατο της παλιάς γραφής μοιάζει να αποτελεί προπύργιο για οποιονδήποτε διατίθεται να γράψει οτιδήποτε… Ο αποδυτηριάκιας με μυρωδιές από παλιά φαντάζει μοναδικός αποδέκτης όχι ενός τιτιβίσματος, αλλά μιας επιστολής βγαλμένης από καρδιάς για τον αγαπημένο Ηλία Μπαζίνα.
Έβλεπα το τρένο να φεύγει και συνειδητοποιούσα ότι αυτό το μονοπάτι θα το διαβώ μόνος μου. Δεν είχα κλείσει καν τα 18 και η μικρή μεσαιωνική πανεπιστημιούπολη της Γερμανίας με τη μυστικιστική της αύρα θα αποτελούσε το σπίτι μου. Στην Ελλάδα και τη θαλπωρή των γονέων μας είμαστε πάντα πρώτοι μάγκες, μεσ’ την ανεξαρτησία. Ο φόβος έρχεται μετά…
Ο πατέρας μου ήξερε, αλλά αυτό που ξέρει κανείς δεν πρέπει πάντα να το εκφράζει, πολλές φορές είναι για το συμφέρον όλων να το κρατάς μέσα σου. Έτσι στα δώδεκα μου χρόνια διάβαζε τα μυθιστορήματα στο σαλόνι δυνατά και με καθαρή φωνή όχι τόσο για τον εαυτό του, αλλά γιατί ήξερε ότι θα ακούσω με προσοχή και η φαντασία μου θα ταξιδέψει με κάθε λέξη. Επίσης ήξερε ότι ο μικρός δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξει σελίδα μόνος του.
Ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» ήταν μια μη ελκυστική εφημερίδα εμφανισιακά για έναν νέο…, άσε που με κάθε ανάγνωση μαύριζαν τα δάχτυλα από το μελάνι. Επειδή ο νεαρός δεν θα υπέμενε για πολύ τη διαδικασία, φρόντισε ο πατέρας μου να με μυήσει τάχιστα καθώς ήξερε (και με ήξερε) ότι μια ανάγνωση Καραγιαννίδη&Μπαζίνα αρκούσε. Με το «ΦΙΛΑΘΛΟ» μεγάλωσα….
Δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω τον Ηλία Μπαζίνα, υπάρχουν άνθρωποι δικοί του που είναι καταλληλότεροι γι’ αυτό. Δεν ήξερα τον άνθρωπο Ηλία αλλά την πένα του. Το μόνο που αυτό μου επιτρέπει να πώ είναι ότι για τον αναγνώστη του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» ο χρόνος θα κουραστεί πολύ μέχρι να αισθανθεί το αυτονόητο, ότι ο Ηλίας Μπαζίνας έφυγε. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του…
Κίμων Δίκη
Διαβάστε ακόμα: