Βρέθηκα Τήνο και έκανα μια επίσκεψη ακόμα στον Βώλακα. Κανονικά έφθασα, με αυτοκίνητο και περπάτησα στο δρόμο του χωριού. Τι άλλο θαρρείτε πως είναι ο Βώλαξ, ένα χωριό του νησιού είναι και δεν σου ζητάει, ούτε αισθάνεσαι την ανάγκη να το διαβείς με πέλματα τα γόνατα σου. Και όρθιος σε βάζει σε σκέψεις το χωριουδάκι των 50 κατοίκων και των αμέτρητων και τεράστιων και σε σχήμα μπάλαςς πετρών. Λες ότι είσαι αστροναύτης και η θέα μπροστά σου αγκαλιάζει σεληνιακό τοπίο.
Απ΄ εδώ πέτρες, πολλές πέτρες, όλες στρογγυλές, μεγάλες, πολύ μεγάλες, πιο μεγάλες από άνθρωπο. Και από την άλλη μεριά το ίδιο σκηνικό, πέτρες ακίνητες, η μια δίπλα σε άλλη, η μια σε επαφή με άλλη. Ολόγυρα στον τόπο τούτο οι γιγαντιαίες πέτρες επιβάλουν το συμπαντικό νόμο της σιωπής και δημιουργούν καθεστώς γαλήνης. Και αυτοσυγκέντρωσης.
Στον Βόλακα διαβάζει ποίηση ο επισκέπτης. Σε πόρτες και παράθυρα σπιτιών με λευκά καλλίγραμμα γράμματα, στίχοι από Έλληνες ποιητές…
Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου.
Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας μέσα στὸν ἄλλο,
σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους –
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες.
Ὅλες οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.
Του Νικηφόρου Βρεττάκου (1912-1991), είχε προταθεί τέσσερις φορές για Νόμπελ Λογοτεχνίας, όμως πως να το έπαιρνε ένας αριστερός; .
Διαβάστε ακόμα: