Γιατί πάμε στα νησιά μας; Αυτούς τους μυθικής αξίας τόπους. Την πιο μεγάλη περιουσία της χώρας μας. Τα αγιασμένα χώματα από τον ελληνικό ήλιο και τις ελληνικές θάλασσες. Για να βαπτιστούμε στις παραλίες. Να μη χορταίνουμε το μπόλιαμα υγείας που χαρίζουν τα νησιά. Τα δικά μας νησιά.
Και, παρακαλώ, ξεχάστε αυτή την ελληνική μαλάκία που κυλοφορεί στο στόμα πολλών Ελλήνων. Ποια είναι η καλύτερη παραλία. Που να περάσετε καλύτερα, ποιο νησί να προτιμήσετε. Ωρέ, μαλάκες, όλα τα νησιά είναι μικροί παράδεισοι. Η κάθε παραλία έχει τη δική της ομοσφιά. Το νερό! Αυτό είναι το άπαν. Τέτοιο νερό δεν υπάρχει στη γη. Πουθενά αλλού. Και μου λες αυτό το νησί είναι καλύτερο; Ύβρις. Ανάξιος είσαι να χαίρεσαι στην πατρίδα σου το φυσικό δώρο του ελληνικού νησιού.
Τι λείπει από το το ελληνικό νησί; Εδώ είμαστε. Σήμερα το επίπεδο του καλοκαιριάτικου τουρισμού στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απόγειο. Πολύ δυνατό. Τρώμε καλά στα νησιά. Κοιμόμαστε καλά. Διασκεδάζουμε καλά. Το νησί, το κάθε νησί πάσχει από δρόμους. Αυτό είναι πρόβλημα. Και δεν φαίνεται να αντιμετωπίζεται, διότι δεν βλέπεις βελτίωση από χρόνο σε χρόνο.Από καλοκαίρι σε καλοκαίρι.
Πως το βλέπω το πράμα. Το κάθε νησί είναι μια βιομηχανία. Μια τοπική οικονομία που έχει δυνατότητα να μεγαλώνει συνεχώς τον κύκλο εργασιών. Υπόθεση του νησιού. Φροντίδα του. Γιατί να περιμένει την κεντρική διοίκηση; Έρχεται για μια εβδομάδα ο επισκέπτης και αφήνει στο νησί 500 ή χίλια ευρώ. Χρήματα που πάνε κατά βάσιν στις τσέπες του νησιού. Γιατί να μην βελτιωθεί το κυκλοφοριακό από ένα άλφα ποσοστό της καβάτζας κάθε χρόνο. Και σιγα σιγά, φέτος φαρδαίνει τούτο το κομμάτι του δρόμο, του χρόνου ένα άλλο κομμάτι.
Διαβάστε ακόμα: