Τα πολεμικά παπόρια του Ερντογάν βγήκαν στο σουλάτσο προς Καστελόριζο, διότι εκεί ακριβώς είναι όλο το ψωμί, το χρυσάφι με τον ορυκτό πλούτο, και από την άλλη το κατινίστικο show γειτονιάς ρίχνει τις πενιές του για τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Επόμενο. Ο καθένας τη δουλειά του. Ο καθένας στο πόστο του. Υπάρχει αντίρρηση και δεν την πιάνουν οι κεραίες μου;
Από τότε που γεννήθηκα είμαι σε τούτη τη δουλειά. Σα να ΄ταν χθες. Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Ρε, λες δεν πέρασε ούτε μια μέρα. Το ίδιο είναι το 1960 με το 1980 και το 2000 και το 2020. Αν πας πίσω, όσα χρόνια τραβάει η μνήμη σου, ίδιο πλάνο. Να κοντράρονται για το γήπεδο, για τον διαιτητή, για το ποια μέρα θα γίνει το ματς. Για πράγματα, δηλαδή, που έπρεπε να ήταν λυμένα και αποφασισμένα από την αρχή της σαιζόν. Πριν ξεκινήσουν τα παιχνίδια.
Ξέχνα τον κορονοϊό, που μπέρδεψε τα πράγματα φέτος. Είπαμε. Πάντα έτσι ήταν. Επίπεδο γλάστρας η κόντρα. Να φτύνεις.
Λες και ήταν χθές – που φιλάκια σου `δινα- στα χείλη τα βελούδινα – κι άκουγε η μουριά – κι η κληματαριά- τις κουβέντες τις γλυκές…
Στη φώτο, ο αδικημένος, από το κράτος και την ΕΠΟ, Μαρινάκης.
Διαβάστε ακόμα: