Χθες έκανα το πρώτο μου μπάνιο, κάπου προς Κάλαμο μεριά. Προς τα εκεί με έφερε μια δουλειά, και είπα γιατί να χάσω την ευκαιρία. Μια απόμερη γωνιά, καμιά σχέση με παραλία οργανωμένη που λένε, και άντε να ήταν όλοι κι όλοι επτά άτομα οι λουόμενοι που λένε. Η βρωμιά, όμως, μπόλικη απ’ άκρη σ’ άκρη. Λες και χθες, προχθές, τις τελευταίες μέρες, σίγουρα και από το περασμένο καλοκαίρι, ήλθαν να κολυμπήσουν τίποτα κοπρόσκυλα. Ποιοι άλλοι να αφήνουν τα αποτσίγαρα τους, πλαστικά ποτήρια καφέ, κοκακόλες και σία;
Δεν κώλωσα. Την έκανα τη βουτιά μου, ήταν θάλασσα ελληνική. Δεν υπάρχει δεύτερη στο σύμπαν. Με ξαπλώστρες και χωρίς. Με άμμο και χωρίς. Με ήλιο και χωρίς. Με τη βρωμιά δίπλα σου και χωρίς.
Να, οι ένοχοι. Δυο κοπρόσκυλα σηκώνονται να μας αδειάσουν τη γωνιά παρατώντας μπουκάλι εμφιαλωμένο. Τι, δηλαδή; Αφού είναι άδειο, να το πάρουν μαζί τους; Μην έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από αδέσποτο τετράποδο του δρόμου. Να, και ένα ζευγάρι γάτων που ξεπέζεψε από Ι.Χ αυτοκίνητο, με τυρόπιτες στο στόμα, νέοι πελάτες στην παραλία. Τους παρακολουθώ, είναι διστακτικοί, ψάχνουν σημείο να αράξουν, πάντα με την τυρόπιτα στο στόμα. Τελικά, πέταξαν τη χαρτοσακούλα κάτω στα βοτσαλάκια και έστρωσαν μια πετσέτα πριν βάλουν επάνω της τον πωπό τους.
Κοπρόσκυλα, γάτες, φίδια, πουλιά, ποντίκια, να, ποιοι λερώνουν τις παραλίες. Και την πληρώνουν οι άνθρωποι που πάνε να κολυμπήσουν.
Διαβάστε ακόμα: