Ο ποιητής θέλει να μιλήσει για το πιο απόκρυφο σημείο στο σώμα της γυναίκας, όμως χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί χυδαίος, πρόστυχος, αισχρός, ό,τι άλλο σχετικό και παραπλήσιο. Πως, λοιπόν, να αποκαλέσει το γυναικείο σεξουαλικό όργανο; Αν το ονοματίσει όπως ο γιατρός, αιδοίο, τούτη η λέξη στερείται ποιητικής αύρας, είναι ξενέρωτη, αντικουλτουριάρικη. Και ο άντρας που κάνει επίσκεψη στον ουρολόγο μόνο για ποιητής δεν μοιάζει αν πει ”Δόκτωρ, έχω ένα προβληματάκι στο πέος μου…”.
Πέος, αιδοίο, είναι κυριλάτες λέξεις, καθωσπρέπει, κατάλληλες και επιβαλλόμενες σε νοσοκομεία, κλινικές, ιατρεία, όχι για να ντύσουν τον αυθορμητισμό και τον ποιητικό οίστρο του καλλιτέχνη.
Κοχύλι το είπε κάποιος. Ποιο; Για το αιδοίο η κουβέντα. Κοχύλι και δίνω τα ρέστα μου στην κουλτούρα του. Ένας άλλος το απόλυτο ερωτικό στόχο του άνδρα το είπε Σχισμούλα. Αυτός, λοιπόν, ο οποίος πριν την διείσδυση την βρίσκει στο στοματικό είναι υποψήφιος για βραβείο ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών αν πει ”Αρμέγω το κοχύλι της, σπατουλάρω τη σχισμούλα της… ”.
Παθαίνει κανείς αν πλησιάσει το σύμπαν της λογοτεχνίας, τους ποιητές και λογοτέχνες, οι οποίοι αναφέρονται στο ” Άνθος του γυναικείου σώματος”, όπως ένας βλέπει το αιδοίο. Να, μερικές λογοτεχνικές περιγραφές…
– Ορθάνοικτο μου αποκαλύφθηκε σκιασμένο από ένα πυκνό, ξανθό δάσος, ξανθό σαν τα μαλλιά της…
– Η στενή ατραπός των Σοδόμων, με λατρεμένο τρίχωμα, σα βρεγμένο πινέλο…
– Κοραλένιο, σκαρφαλωμένο πάνω σε μια τούφα γυαλιστερού μαύρου μαλλιού…
– Ως μέταξα απαλαί ξανθαί τρίχαι το εκόσμουν…
Αυτά τα ολίγα για το αιδοίο, «το κάθετο στόμα», «η νοσταλγός ερωτική οπή», «του πηγαδιού τα χείλη», «η ως από πλήγμα θεϊκού πελεκέως σχηματισθείσα τρύπα». Με τσεκούρι, δηλαδή, ευλογημένο από τον Θεό σχηματίστηκε η πύλη του γυναικείου παραδείσου.
Διαβάστε ακόμα: