Ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι στο πρώτο τους ραντεβού. Μετά από πόσο χρόνο καταλήγουν στο κρεβάτι; Έγινε σχετική έρευνα από περιοδικό Time Out, ρωτήθηκαν 11.000 άτομα, και από τα δύο φύλα, σε 24 πόλεις διαφόρων χωρών. Τι βγήκε από την έρευνα; Ότι πριν προχωρήσουν στο σεξ το πρέπον είναι να έχουν προηγηθεί 3,5 ραντεβού. Τρεις με τέσσερις ερωτικές ή προερωτικές συναντήσεις. Διαφορετικά, δηλαδή αν πέσουν στο ψητό ενωρίτερα, αλλά και καθυστερημένα, τότε η σχέση τους κινδυνεύει να μη μπει στο σωστό δρόμο.
Ποια είναι η δική σου γνώμη; Πάντα ρωτάω αυτόν που με διαβάζει. Γιατί; Ενεργητικό θέλω τον αναγνώστη, να μπαίνει στο παιχνίδι, να έχει άποψη, να συμφωνεί, να διαφωνεί. Να μη διστάζει να απλώσει τη δική του σκέψη. Να μην είναι “παθητικός δέκτης”. Αν, βέβαια, το πράγμα τον καίει, τον ενδιαφέρει.
Να, η δική μου γνώμη επί του θέματος. Δεν χρειάζεται να μετράει κανείς τα ραντεβού- μετά το δεύτερο π.χ. ή το τρίτο- για να αρχίσει τα φιλιά και τα χάδια και στη συνέχεια του έργου να ακολουθήσει η διείσδυση. Ασφαλώς δεν εννοώ οι δυο τους, άγνωστοι ή όχι, γνωστοί ή ημιγνωστοί, τέλος πάντων αυτοί που αποφάσισαν να γνωριστούν ερωτικά, συναισθηματικά, σεξουαλικά, να πάνε κατ’ ευθείαν στη συνουσία. Όχι, δεν εννοώ αυτό.
Σύμφωνα με την έρευνα, αν π.χ. το αγόρι βιάζεται από το πρώτο κιόλας ή και το δεύτερο ραντεβού, τότε θα κακοχαρακτηριστεί από το κορίτσι. Από την άλλη, αν οι δυο τους δεν το κάνουν, τουλάχιστον μετά το πέμπτο, έστω το έκτο ραντεβού, τότε η δουλειά βρωμάει μεταξύ τους.
Ε, αυτά τα ευρήματα που αναδεικνύονται στην έρευνα, για μένα δεν υπάρχουν. Αυτό εννοώ. Δέχομαι τον “χρυσό κανόνα” των 3,5 ραντεβού, αλλά γιατί να ισχύει σε κάθε ερωτική γνωριμία;
Ανοίγω τα χαρτιά μου. Βγαίνω με κοπέλλα και κάνω παιχνίδι. Το ερωτικό παιχνίδι. Που είναι άσχετο με… αριθμητική, με το πόσα ραντεβού έχουν προηγηθεί. Σαν παίκτης, λοιπόν, γουστάρω με χίλια την ερωτοπαιχνιδιάρικη επαφή με την άλλην, την καταβρίσκω.
Το πότε θα έρθει η στιγμή να θέλω εγώ, να είναι έτοιμη κι εκείνη να παρθούμε, δεν είναι… προαποφασισμένο. Το πότε θα αρχίσω να την γδύνω, το πότε ακριβώς θα θέλει κι εκείνη να της βγάλω τα ρούχα, θα το αποφασίσει το παιχνίδι, που έχει τη δική του, τη μοναδική του χάρη.
Το “ραντεβού” και χωρίς σεξ είναι κι αυτός έρωτας. Είναι μέρος του παιχνιδιού, διότι προσφέρει φαντασίωση και μια άλλη τύπου ικανοποίηση, όχι ακριβώς σωματική, επαφιακή. Μιλάς μαζί της, επικοινωνείς, και λειτουργείς σκακιστικά, ”επιτίθεσαι” τολμηρά και ”αμύνεσαι” με ελιγμούς με στόχο να φτάσεις στην παράταση, πριν να… εκτελέσεις τα πέναλτυ. Η σκέψη να σκοράρεις, όμως απελευθερωμένος από κάθε αρσενική ορμή, θερμαίνεις διαρκώς την ατμόσφαιρα ανάμεσα σας.
Έτσι το βλέπω. Δεν υπάρχει ιδανικός κανόνας, 3 έως 4 ραντεβού ή 8 με 9. Ανάλογα με την κάθε περίπτωση θα προηγηθούν ή όχι τόσες ή περισσότερες προκαταρκτικές συναντήσεις. Πιθανόν- και γιατί όχι;- από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο να την αρπάξω, να χυμήξω επάνω της, όταν καταλάβω ότι κι εκείνη με θέλει, κι εκείνη συλλαμβάνεται ”πεινασμένη”. Μ’ άλλην συμπαίκτρια η φάση να κάτσει διαφορετική. Να το καθυστερώ. Να το τραινάρω, διότι κι εκείνη δεν… βιάζεται παρ’ ότι είναι απόλυτα διαθέσιμη. Επειδή κάνει κέφι αυτό που λέγεται ερωτικό παιχνίδι στην πιο υψηλή του διάσταση. Επειδή ψοφάει να ακούσει ατάκες της πιο μαστόρικης ερωτικής τέχνης, και να ”φτιαχτεί”, να… προετοιμαστεί.
Σκέπτομαι το στήθος της. Αν την χαϊδέψω τώρα θα το ευχαριστηθώ πολύ λιγώτερο απ’ ό,τι μετά από μισή ώρα, μετά από μία ώρα. Και μέχρι τότε δεν σταματάμε να κάνουμε παιχνίδι και οι δύο, επειδή αποζητούμε όταν φθάσουμε στην απόλυτη σαρκική επαφή, να είμαστε όσο γίνεται πιο αναμμένοι. Αυτά, από τον παίκτη που αρνείται τους κανόνες “καλής συμπεριφοράς” στο σεξ.
Διαβάστε ακόμα: