Καλό κι αυτό. Στο παράπονο και το ρίξιμο που τους ξηγήθηκε η κυβέρνηση οι μητροπολίτες γιατί τους έκλεισαν τις εκκλησίες. Δίκαιο δεν έχουν, αλλά τους κατανοώ. Δεσποτάδες είναι. Έτσι δεν τους λένε; Όχι, τυχαία. Δεσπόζουν στην περιοχή τους. Μέχρι θάνατο είναι η προσωπική τους εξουσία στο όνομα της πίστης, ε, όχι της πρόσκαιρης ισχύος του πολιτικού, του υπουργού, του κομματάρχη, Ποιος είναι ο δικαστικός και εφοριακός, ο στρατιωτικός και γυμνασιάρχης, ο δήμαρχος και ο νομάρχης μπροστά στον μητροπολίτη. Άλλος βαρβάτος χαρακτηρισμός. Μητροπολίτης, ο πρώτος πολίτης της πόλεως, του νομού, της μήτρας της ευρύτερης περιοχής.
Τους έφυγε ο τσαμπουκάς με την καραντίνα. Δεν τους ένοιαξε ότι μπήκαν στο σχέδιο και οι εκκλησίες με τα σουβλατζήδικα και τα κομμωτήρια, τα γήπεδα και τα σινεμά, αλλά ότι όλα έγιναν χωρίς- επί της ουσίας- να τους λάβουν υπ’ όψιν. Κοτζάμ δεσποτάδες. Μια ζωή, και δεν είναι υπερβολή, πασάδες σε θρόνο.
Στη φάτσα του αρχιερέα είναι ολοφάνερη η αύρα του εξουσιαστή. Αισθάνεται κληρονομικός ιδιοκτήτης προνομίων, αποδεκτός φορέας απόψεων επί παντός επιστητού. Έχει το δικαίωμα να λέει ό.τι του κατέβει για κάθε τι, όχι μόνο για τα ιερατικά, τα εκκλησιαστικά. Είναι παράγων της δημόσιας ζωής, υπερπαράγων, χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος να απολογείται για κάθε ανοησία αμολάει. Δεν μιλάει ο ίδιος άλλωστε, αλλά το ευαγγέλιο, που έχει γνώμη για τα σήριαλ της τηλεόρασης, τις υπουργικές αποφάσεις, την ομοφυλοφιλία, τον Ερντογάν, τους μετανάστες, για τα πάντα.
Κωμικό να θέλουν μερικοί ιεράρχες να εμφανίζεται διωκόμενη η θρησκεία. Κανένας δεν κυνηγάει την πίστη, ακόμα και οι… άπιστοι, οι άθεοι. Σιγά που θα σκάσουν από το κακό τους ή τη… ζήλια τους γιατί κάποιοι τη βρίσκουν με τη θρησκεία.
Διαβάστε ακόμα: